Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeszłość wzmaga nerwicę - powinni wynaleźć tabletki przeciwko wspomnieniom, których się nie wzywa. Słodycz wspomnień, kto wymyślił tę bujdę?

Wie pan, inteligencja jest chorobą, wolę leczyć chłopów. Temu człowiekowi nie potrafiłem pomóc, bo zabijała go świadomość. Był w stanie permanentnego samobójstwa.

Nigdy nie umiałaś żyć, zawsze się tylko bałaś umrzeć.

My dzisiaj stajemy się ciałem zbiorowym [...]. Mówi się o nas "człowiek" bez przymiotników, jesteśmy objawem funkcjonowania gatunku. [...] Powoli zamieniamy się w fiszki, dzieli się nas według odruchów i cech, służymy do wykrywania praw. My - którzy dawniej ustanawialiśmy prawa...

Czym jest to, co inne kobiety nazywają miłością? Tego przecież się nie wie. Każdy zna tylko swoje uczucia i opatruje je przyjętymi nazwami: dobroć – miłość – nienawiść – zło.

Na którym to soborze ustalili, że zwierzęta nie mają duszy? Wczoraj widziałam w telewizji psa, nowofundlandczyka. Przebiegł sześćset kilometrów, żeby odnaleźć swoich państwa, kiedy wyjechali na wakacje w Pireneje. Jak dotąd nie spotkałam biskupa, który by się na to zdobył. Jeżeli ten pies nie ma duszy, to pytam, czym jest dusza i kto w ogóle ją ma.

Nie czuć na sobie niczyjego wzroku - to jest najgorsze.

Jestem wściekła, bo pierwszy raz poczułam obrzydliwy brak przyjemności z tego, że istnieję, to puste, dziurawe nic, które mam w sobie, tę pilną obojętność. Chyba jasne: przegrałam. Ale kto ze mną wygrał?

(...) nigdy nie wiadomo, na jak długo mężczyzna potrzebuje kobiety, i to jest ich wspólne ryzyko.

Ja wierzę, że człowiek z natury jest dobry, tylko musi się strzec.

Byłam wypchana strachem. Nie przed tym, co mogło nas spotkać; przed tym, że cokolwiek nas spotka, nie będzie miało żadnego znaczenia. Bardzo nieprzyjemne uczucie. Wolę być oskarżona. Po wojnie, kiedy mnie sądzili, czułam się niewinna, ale przynajmniej moja sprawa była rozpatrywana. Sąd koleżeński niesłusznie mnie skazał. Miałam jednak pewność, że zostałam personalnie wzięta pod uwagę – inna rzecz czy sprawiedliwie. W każdym razie dostrzeżono mnie jako osobę, której przeszłością należy się zająć. I to nie jest najgorsze, nawet jeśli zapada niesprawiedliwy wyrok. Nie czuć na sobie niczyjego wzroku – to jest najgorsze.

Skazali mnie za to, co mi się zdarzyło - ale za to, co zrobiłam, należy mi się pomnik.

Nie chcę być pyłkiem. Człowiek ma swoją naturalną wielkość i prawo, aby być widzianym.

(...) jest takie powiedzenie, że mężczyzna wybrał sobie kobietę, aby jego klęski miały twarz i oczy.

Jeśli nie można z siebie wydać dzikiego okrzyku triumfu, to znaczy, że się przegrało.

Jesteście wolni - mówi głos publiczny do ludzi na Zachodzie - ukazujemy wam cudowny świat nylonu i plastiku, arcydzieła komfortu, neony we wszystkich kolorach, kobiety o najpiękniejszych ciałach, najsubtelniejszą grę świateł i najszybsze tempo. Jesteście wolni, dajemy wam smak życia, co prawda nie za darmo, ale w najwyższym gatunku. Dajemy wam wszystko, aby nie pożerał was niespokojny ból istnienia, abyście mogli zagłuszyć w sobie myśl o celu i zasadzie. Nie szukajcie motywacji bytu, ponieważ znajdziecie tylko rozdarcie i niepokój".

Żadna epoka nie spełniła tylu odwiecznych ludzkich marzeń, ile ich spełni Wiek Dwudziesty. Mimo to w połowie owego wieku, jak nigdy przedtem, pożera człowieka niespokojna nuda losu, i nigdy przedtem tak wiele go nie dzieliło od własnych zwycięstw.