Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawo do chleba bez prawa do pracy jest jałmużną. Prawo do pracy bez prawa do twórczości jest niewolą. Jeśli tego na razie nie rozumieją ci, których prawa do twórczości pozbawiono od długich lat, których wyzuto z człowieczeństwa i zaprzedano w niewolę mechanizmu koncentracji przemysłowej – to tym bardziej obowiązek wołania spada na tych co najlepiej rozumieją, czym jest możność zaspokojenia instynktu twórczości w życiu człowieka: na pisarzy, malarzy, muzyków, na świat sztuki. Będzie to walka o wyższy typ duchowy społeczności, walka o upowszechnienie kultury pojmowanej nie jako odświętny odpoczynek po ogłupiającej pracy, ale jako zasady samej pracy. Stworzony przez ustrój zarówno prywatno-kapitalistyczny, jak i państwowo-kapitalistyczny podział na twórców i wytwórców jest równie wielką krzywdą społeczną, jak podział na bogatych i biednych.

To nieprawda, kłamstwo i fałsz, że tzw. artysta jest jakimś innym człowiekiem, niż wszyscy ludzie, że mu trzeba w życiu więcej wybaczać, że mu więcej wolno. Od tego, któremu więcej dano — można tylko więcej wymagać. Takie jest prawo nierówności ludzi i wyrównania ich przez większe obowiązki.
Do wielkości istotnej, wielkości prawdziwej nigdy talent nie starczy—do wielkości takiej dochodzi się dopiero przez charakter. Tragedią współczesnej sztuki polskiej jest, że nie brak jej talentów, ale brak charakterów.