Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) co to jest zazrość?
Czy wiesz, jak ona moze rozdzierać człowieka na strzępki, kawałek po kawałku, z każdym dniem upływajacym z daleka od ukochanej osoby.

A więc podaruj mi te lata! Wiem, że ludzie się starzeją, ale ja będę cię kochać, kiedy będziesz stara, bez względu na twój wygląd! Bo przecież ciebie kocham, a nie łupinę, którą jest twoje ciało!

Kocham cię dla Ciebie samego, moje serce jest chore, umiera z rozpaczy, kiedy nie ma cię przy mnie.

Ale czy naprawdę własnej śmierci człowiek obawia się najbardziej? Czy nie mocniej przeraża utrata bliskich?

(...) kiedy ktoś naprawdę czegoś chce, potrafi wykrzesać z siebie nadludzkie siły.

Nie mogę znieść twego cierpienia, tak bardzo, bardzo cię kocham.

Cieszcie się, że umieracie! Patrzenie na to, co się dzieje ze światem, nie daje radości, przez cały czas traci się bezpowrotnie jakąś jego cząstkę.

Vanja zawsze uważała, że Benedikte jest piękna, ale bez wątpienia cała jej uroda pochodziła z jej duszy.

Dlaczego niektórzy ludzie nie pojmują, co w życiu naprawdę stanowi wartość? Zwłaszcza ci, którzy nie powinni wydawać sądów?

Równowaga ziemi, oceanu i powietrza została zburzona nierozumną działalnością człowieka, aż wreszcie nastąpiła ostateczna katastrofa.

Z pozoru mogła się wydawać wesołą i uprzejmą młodą panienką, zawsze we wszystkim pomocną i życzliwą. Ale ten, kto patrzył na nią uważniej, dostrzegał, że jej śmiech często zamierał, raptownie przeradzając się w smutek. Dłonie nagle opadały bezsilnie, jak gdyby Vanję łapały w sidła ponure myśli.

Frank był przecież takim miłym człowiekiem, wszystkim dobrze życzył. Dlaczego musiała się to trafić właśnie jemu?

Biła od niego udręka samotności. W oczach i kącikach ust czaiło się zmęczenie i cierpienie.

Będę cię kochać tak długo, jak długo będzie istnieć wielka nicość.

Właściwie bardzo przyjemnie było tulić do siebie inną istotę. Trochę tak, jak mieć przy sobie w łóżku małego Andre. Vanja miała poczucie, że kogoś chroni, i bardzo ją to wzruszyło.

Myślała tylko o jednym:
Tamlin był o nią zazdrosny!
Jakaż cudowna, wspaniała, fantastyczna myśl!