Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla nich najważniejsza była miłość i fakt, że mają siebie. Zazdrościłam im tego. Ja oprócz pieniędzy miałam wiecznie zapracowanych rodziców, dlatego większość czasu spędzałam z Julką i jej rodziną. To od nich nauczyłam się szacunku oraz zrozumiałam, czym jest prawdziwe szczęście. Wiedziałam, że nie są nimi pieniądze, lecz ludzie.

Czasami jest tak, że traci się kogoś bliskiego na zawsze. I co wtedy...? Czy pieniądze są w stanie zastąpić ci tę drugą osobę? Czy dzięki temu, że stać cię na wszystko, kupisz życie i zdrowie drugiego człowieka?

Uwielbiałam swojego męża. Uwielbiałam go za to, że jak nikt potrafił mnie wysłuchać i zrozumieć.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego wiele par tkwi w związkach, w których są ze sobą tylko z przyzwyczajenia.

Swoje błędy tłumaczyłam jako naiwność, a przede wszystkim młodość.

Mówi się, że człowiek szczęśliwy to ten, który spełnia swoje marzenia. Sama nie wiem, co o tym sądzić. Z jednej strony zgadzam się z tymi słowami, lecz z drugiej uważam, że człowiek jest szczęśliwy, kiedy ma przy sobie ludzi, którzy sprawiają, że radość pojawia się nie tylko na jego ustach, ale i w sercu.

Tak bardzo za nim tęskniłam... za jego spojrzeniem, dotykiem, bliskością ciała. Tak bardzo chciałam, żeby zobaczył naszą córkę.

Śnieg w połączeniu z mnóstwem kolorowych lampek rozwieszonych na ulicy sprawiał, że każdego dnia czułam w sercu dziwne łaskotanie. Czyżbym zaczynała lubić zimę?

Kolacja wigilijna od zawsze była dla mnie bardzo ważna, ponieważ to jedyny dzień w roku, kiedy cała rodzina spotykała się w naszym wielkim domu.

Pamiętaj, że lepiej być biednym, ale mieć rodzinę i osoby, które się kochają, niż być biednym, ale samotnym.

Nie wiedziałam, jak i kiedy mam opowiedzieć jej o mojej przeszłości. Bałam się reakcji, przesadnego współczucia i przyjaźni na siłę.

Morze było jedną z wielu moich miłości. Kojarzyło mi się z życiem. Było tak samo nieprzewidywalne i tajemnicze. W słoneczne dni – wesołe, leciutkie fale rozbijały się o brzeg, delikatny szum uspokajał, lecz gdy przychodził sztorm stawało się niebezpieczne – tak samo jest z życiem. Nigdy nie wiemy, co się wydarzy, a chwila, która zaraz ma nadejść, wciąż jest dla nas tajemnicą. Często porównywałam morze również do ludzi, do ich charakterów. Każdy człowiek z natury jest łagodny, przyjazny, uczynny i kochany, lecz są chwile, gdy pokazuje swoje drugie oblicze. Staje się kłótliwy, zazdrosny, złośliwy. Morze było lekarstwem na wszystkie smutki, żale i niepowodzenia. Dlatego przychodziłam tu często i z każdym problemem. W dziwny sposób szum fal pomagał mi rozwiązywać różne trudne sprawy. Tym razem było podobnie.

Ale pani Jadzia kiedyś powiedziała do mnie słowa, które zapamiętałam na zawsze: „Dziecko spójrz na to inaczej… twoi rodzice pracują, mają odpowiednią ilość pieniędzy, by zadowolić siebie i ciebie. Całe dnie spędzają w pracy, do domu wracają zmęczeni. Jesteś już duża, więc wiesz, że w życiu bywa różnie. Czasami jest tak, że traci się kogoś bliskiego na zawsze. I co wtedy…? Czy pieniądze są w stanie zastąpić ci tę drugą osobę? Czy dzięki temu, że stać cię na wszystko, kupisz życie i zdrowie drugiego człowieka? Pamiętaj, że lepiej być biednym, ale mieć rodzinę i osoby, które cię kochają, niż bogatym, ale samotnym”.

Nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy co roku kupowali nowe ozdoby choinkowe, dziwiło mnie to. Zastanawiałam się, dlaczego dla innych tak ważne jest, jaki kolor bombki będą miały w danym roku. Według mnie najważniejsza była tradycja. Czasami wydawało mi się, że ludzie zamiast przeżywać magię świąt, robią wszystko na pokaz. Rodzina się zjedzie, więc trzeba wydać mnóstwo pieniędzy, by pokazać, że nas stać. Chyba nie o to chodzi w świętach, ale jak to się mówi – co kraj to obyczaj.