Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten dzień byłby zupełnie zwyczajny, gdyby nie to dziwne
przeczucie dręczące mnie odkąd się obudziłem. Jestem niespokojny. Mam wrażenie, wręcz pewność, że już niedługo coś się wydarzy, coś ważnego, a może nawet niezwykłego. Wiem, że coś się zmieni w moim życiu. Nie jestem w stanie określić, skąd mam taką pewność, ale czasami po prostu się wie.

Chciałem zdążyć, zanim Witek zacznie płakać. I prawie się udało. On nie lubi tłumu, dlatego płacze. Mama kiedyś mi powiedziała, że mój brat ma autyzm i dlatego czasami zachowuje się inaczej niż dzieci w jego wieku. Nie wiem, co to dokładnie jest ten autyzm, ale jak ktoś to ma, tak jak mój brat, jest bardzo porządny. W domu wszystkie zabawki ma poukładane, i inne rzeczy też, a czasami to nawet i w moim pokoju przestawia przedmioty, jeśli nie są na swoim miejscu lub są obrócone w złą stronę.

Pamiętam też bardzo wyraźnie ten dzień, gdy razem z mamą odbieraliśmy Witka po kolejnej awanturze w przedszkolu. Mój brat ugryzł kolegę w nogę, a pani powiedziała do mamy: „Pani syn nie potrafi funkcjonować w grupie. Nie słucha poleceń. Bawi się sam, a gdy mu się przeszkodzi, reaguje krzykiem. Wówczas nie można go uspokoić przez długi czas”.

Robiąc krok za krokiem, mam świadomość upływającego czasu i coraz większej odległości od domu. Mimo ciężkich już teraz nóg wiem, że muszę iść dalej. Nie wolno mi się zatrzymać. Tam, gdzieś w oddali, znajduje się mój brat, zupełnie sam.