Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteśmy stworzeni do przeżywania dobrych i złych dni. Dobre są po to, by dać nam siłę. Zaś źle uczą pokory i wytrwałości.

Miłość, przyjaźń, lojalność, tęsknota - każde z uczuć wymagało niesamowitej odwagi, której niejednemu człowiekowi po prostu brakowało. Bo obdarzenie kogokolwiek uczuciem wiązało się z zaufaniem. Zaufanie zaś było jak opuszczenie gardy i wystawienie się na cios - tak, że w każdej chwili potencjalnie bliska osoba mogłaby wbić nóż prosto w serce.

,,Nigdy" to było takie duże, kategoryczne słowo. Czasem używało się go w odniesieniu do tego co pozytywne, ale częściej po prostu odbierało nadzieję, zamykało pewne rozdziały w życiu...

Zdobyła twoje dziecięce serce, a to ma większą moc niż jakakolwiek późniejsza miłość.

Po pierwszym szoku i zaprzeczeniu przychodzi czas na pogodzenie się ze stratą i zaakceptowanie jej.

Mieli rację ci, którzy mówili, że najgorsze rozpoczyna się po ostatecznym pożegnaniu... Po pierwszym szoku i zaprzeczeniu przychodzi czas na Pogodzenie się ze stratą i zaakceptowanie jej.
Tylko jak zaakceptować to, co tak bardzo łamie serce?

Jeżeli z godnością przyjmujesz ciosy, rozumiejąc prawa, którymi rządzi świat, zawsze będziesz o krok przed tymi, którzy cierpią z tego powodu.

Poczułem nagłą chęć, by objąć drobne ramiona Leny i przytulić ją do siebie, żeby wiedziała, że nie jest sama. Oczywistym było, że pod koniec wakacji wrócę do Warszawy i prawdopodobnie znów nie będziemy się widzieć przez wiele miesięcy, a może nawet lat. Chciałem jej jednak powiedzieć, że teraz jestem obok niej i może na mnie zawsze liczyć.

Bo serce… Serce już miał. Jed­nak nie zda­wał sobie z tego spra­wy.

W jed­nej chwi­li mia­łem ocho­tę za­trzy­mać sa­mo­chód, przy­gar­nąć Lenę do sie­bie i spić z jej ust te wszyst­kie słowa.

A teraz, pa­trząc na Alana, po­my­śla­łam, że on jest ol­brzy­mim frag­men­tem mo­je­go życia i, zna­czą­cą, wspa­nia­łą czę­ścią serca.

Czas pę­dził jak sza­lo­ny, a każdy dzień zbli­żał mnie do wy­jaz­du i opusz­cze­nia tej nie­wia­ry­god­nie wspa­nia­łej dziew­czy­ny, która roz­ora­ła mi klat­kę pier­sio­wą, wy­cią­gnę­ła z niej moje serce, na­peł­ni­ła je sobą i odło­ży­ła z po­wro­tem na miej­sce.

Serce za­czę­ło ga­lo­po­wać, rwać się w pier­si, od­dech stał się nie­rów­ny, a świat skur­czył się tylko do jej osoby.

Szep­cząc mu w my­ślach, że jest kimś, kogo pra­gnę­ła­bym, gdy­bym cho­ciaż przez chwi­lę była go godna.

Był ni­czym naj­lep­szy nar­ko­tyk… Sło­dycz, na­mięt­ność i Alan.

To było jak naj­gor­szy nar­ko­tyk. Po pierw­szym razie po­trze­bo­wa­ło się ko­lej­ne­go, a póź­niej tra­ci­ło się głowę.

Że ty i ja… je­ste­śmy dla sie­bie stwo­rze­ni. Ro­zu­miesz, jak te cho­ler­ne po­łów­ki tego sa­me­go jabł­ka. Z nikim nie czuję się tak do­brze, jak z tobą.

Ona była moją bez­piecz­ną przy­sta­nią, moim nie­speł­nio­nym ma­rze­niem i anio­łem stró­żem.

Pa­trzy­łam na nich bez­rad­nie i czu­łam, jak krad­ną moje serce… Co wię­cej, wie­dzia­łam, że go nie od­da­dzą.

Jeżeli z godnością przyjmujesz ciosy, rozumiejąc prawa, którymi rządzi się świat, zawsze będziesz o krok przed tymi, którzy cierpią z tego powodu.

On wy­pa­lił sie­bie na mojej skó­rze, w mojej duszy i sercu.

Jesteśmy stworzeni do przeżywania dobry i złych dni. Dobre są po to, by dać nam siłę. Zaś złe uczą pokory i wytrwałości.

Jego radość i dobroć wypełniała szczelnie wszystkie moje pęknięcia, które powstały w przeszłości. Odradzałam się przy nim, nabierałam tchu, uczyłam się latać i lądować bezpiecznie, bez upadków.

Zawdzięczałam mu bardzo wiele, bo pomagał mi, był gotów rozbierać mój mur cegiełka po cegiełce, akceptował to, że mam syna... Był przyjacielem. Nawet jeśli tylko raz na jakiś czas, nawet jeśli na odległość, ale był nim. Jedynym, jakiego miałam.

Po pro­stu by­ła­byś moja. Każdy twój od­dech i uśmiech na­le­żał­by do mnie – wy­szep­tał pro­sto w moje usta. Drża­łam od jego słów. – Ko­chał­bym cię do ostat­nie­go od­de­chu, ko­chał­bym Mar­ce­la i dbał o was z ca­łych sił. Gdyby tylko wszyst­ko uło­ży­ło się ina­czej… .

Mię­dzy męż­czy­zną a ko­bie­tą przy­jaźń nie jest moż­li­wa. Na­mięt­ność, wro­gość, uwiel­bie­nie, mi­łość - tak, lecz nie przy­jaźń.
- Oscar Wilde.

W moim sercu, w mojej duszy, w moim umy­śle, w każ­dej ko­mór­ce ciała i ko­lej­nym od­de­chu.

By­li­śmy jed­nym cia­łem, jed­nym ser­cem, jed­nym drżą­cym, peł­nym do­znań od­de­chem.

Sta­li­śmy się jedną duszą, która od­wa­ży­ła się mieć na­dzie­ję na lep­sze jutro dla nas.