Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Deszcz zaczyna się od jednej kropli.

To jakiś niewiarygodny paradoks: społeczeństwo saudyjskie oburza się na kobietę wychodzącą z domu bez mężczyzny, zmusza ją do korzystania z osobnych wejść na uniwersytety, do banków, meczetów i restauracji, dzieli restauracje przepierzeniami, by niespokrewnieni mężczyźni i kobiety nie mogli siedzieć razem – i oczekuje od kobiety, że ta wsiądzie do samochodu z mężczyzną, który nie jest jej krewnym, którego w ogóle nie zna, wsiądzie całkiem sama i pozwoli mu zawieźć się gdzieś w zamkniętym aucie. Nawet kobiety korzystające z usług osobistych szoferów nie mogą na nich całkowicie polegać. Niektórzy nie przyjeżdżają, inni przepadają jak kamień w wodę. Saudyjczycy nazywają kobiety królowymi i twierdzą, że królowe nie prowadzą. Kobiety często drwią z tego tytułu, mówiąc: „Oto królestwo jednego króla i milionów królowych”.

Sądzę, jednak, że o ile są takie blizny, które moglibyśmy pragnąć ukryć, bo związane z nimi cierpienia psychiczne czy emocjonalne są dotkliwsze od fizycznego bólu zadanego w chwili zranienia, o tyle są i takie, które chcemy oglądać przy każdym zerknięciu w lustro. Są cenne, bo przypominają o przeszłości. Moje świadczą o tym, że okazałam się silniejsza od tego, czemu je zawdzięczam. Za każdym razem, gdy je widzę, umacniam się w postanowieniu obdarowania moich dzieci szczęśliwym, pełnym miłości i zachęty do działania życiem, wolnym od krzyków, połajanek i zaniedbania. I całkowicie pozbawionym przemocy fizycznej.