Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektóre rzeczy musimy dźwigać, tak już po prostu jest. I nie jest nam dane dowiedzieć się dlaczego. Posłuchaj, skarbie, życie składa się z naszych wyborów oraz z tego, co dźwigamy. [...] To, co wybieramy, należy do nas. Ale nie decydujemy o tym, co dźwigamy. Niektóre brzemiona są cięższe od innych, niektóre możemy kiedyś zrzucić, inne zatrzymujemy na zawsze. Nie mamy w tej kwestii wyboru, ale możemy podjąć decyzję, jak będziemy je nieść. Możemy przypiąć je do pleców i iść przez życie przygnieceni do ziemi ich ciężarem jak ktoś, kto powinien tkwić w dzwonnicy. Albo możemy się wyprostować jak te afrykańskie królowe noszące plecione koszyki na głowach.

To takie dziwne, że człowiek ze wszystkimi swoimi myślami, pomysłami i uczuciami może być tutaj w jednej chwili, a w następnej po prostu... zniknąć.

...Poza tym, maleńka, ludzie, którzy widzą nasze brzemię, a mimo to nas pragną, to ci, przy których powinniśmy trwać....

Jeśli jakieś miejsce jest pełne bólu, może miłość i życzliwość je wyzwoli.

...latanie jest fajne tylko wtedy, kiedy ma się miejsce, w którym można wylądować, gdzie ktoś na ciebie czeka.

Niemądrze jest odwracać się plecami do rzeczy, którym nie można ufać.

And if you go away, than I'll come find You, even if it means i have to get lost for a while, too.

Happy end to nie zawsze życie bez skazy. Chyba nikt nie uważa, że szczęśliwe zakończenie oznacza brak nieszczęśliwych dni czy nawet nieszczęśliwych lat. Oznacza miłość na zawsze, pomimo wszystkich powodów, dla których jej brak byłby łatwiejszy.

Wherever it is we go, that's where we'll fly. We'll just fly away. And then we'll come back. To each other. Always. Again and again and again.

A wiesz, co jest jeszcze gorsze?(...)Jeśli nic po tobie nie zostaje, żadnego dowodu, że się istniało, niczego takiego jak to - przesunęła dłonią po parapecie - i nikogo, kto przypomniałby światu, że tu byłeś, choćby przez chwilę. Nikogo, kto mógłby dotknąć twoich palców swoimi opuszkami i poznać twój dotyk, choćby w ciemności.

Byłam jego wiecznością, w tym życiu i w każdym innym.

Idzie w piękności,jak noc,która kroczy – wyszeptał,a moje palce zwolniły i uśmiechnęłam się–w cichym gwiazd gronie przez bezchmurne kraje;co cień i światło w sobie kras jednoczy, to w jej obliczu i w jej oczach taje"....

Nie powinieneś wchodzić do lasu, jeśli nie wiesz, dokąd zmierzasz.

Chciałam czegoś więcej niż moje obecne życie. Więcej niż mały, mroczny i samotny świat, w którym żyłam.
Chciałam kogoś, kto mnie ocali. Ale nie wiedziałam, co mam z tym zrobić.

-Lily - he whispered. - Lily of the Night. How do I say goodbye to you now?
-With happiness, - I whispered, - because we'll see each other soon. And when we do you'll kiss me again.

Nigdy nie będziemy doskonali, bez wad, bo życie, które dostaliśmy, takie nie jest.

Nigdy nie będziemy doskonali,bez wad,bo życie, które dostaliśmy,takie nie jest.Ale,Lily,czuję w głębi serca,że dla mnie jesteś doskonała. Doskonale moja”....

Ta gierka, w której kobieta i mężczyzna wzajemnie się poznają, musi być w jakimś stopniu instynktowna.

Pomyśl na przykład o tym, co oznacza bycie pisarzem. Trzeba stworzyć w głowie cały świat, a potem wymyślić postaci na tyle wiarygodne, że zna się ich każdą myśl, każde marzenie, cel, talent i motywację. Musisz żyć w ich głowach, by je zrozumieć, opowiedzieć ich historię. Musisz sprawić, by były na tyle wiarygodne, że zdrowi na umyśle ludzie naprawdę się w nich zakochają. Będą opłakiwać ich straty, czuć ich gniew, wiązać z nimi prawdziwe emocje. Pisarz musi być chyba choćby po części szalony, by czemuś takiemu podołać.

- Thank you for coming for me - I said.
- Always.

- Co miałaś wczoraj na myśli, gdy powiedziałaś, że być może jesteś duchem? - spytałem.
(...)
- Chodzi mi o to, że czasami nie czuję się częścią świata. Czuję się, jakby moje życie było... nieprawdziwe - odpowiedziała w końcu cicho.

W końcu wyszedłem spomiędzy drzew i stanąłem przed dziwacznym i mrocznym kamiennym budynkiem, w którym od razu rozpoznałem Whittington. Serce zaczęło mi szybciej bić. Wyglądał, jakby żył i oddychał. Zadrżałem. Teraz gdy stanąłem tuż przed nim, mimo woli wyobraziłem sobie ból i niepojęte cierpienie, jakich doświadczyli ludzie zamknięci w jego ścianach. Tylko dlatego że nikt nie chciał albo nie miał odwagi im pomóc. Ci ludzie byli dla społeczeństwa niewidzialni, uznano ich za wyrzutków z powodu czegoś, czemu nie byli winni. Nalslabsi wśród słabych. W tym momencie bezradność i przerażenie, jakie musieli wtedy czuć, przeniknęły mnie do szpiku kości.

It was like this forest was our own secret land, and here, we could be anything we wanted to be. Anything at all.

Gdy się kogoś utraci, na drodze czekają człowieka kolejne kamienie milowe. Zwykle pojawiają się tak, że inni nawet tego nie dostrzegają, a nas i tak zaskakują.

Żal za czymś niemożliwym do spełnienia był bezsensowny.

Przytulała mnie, gdy płakałem, gdy wracały do mnie wspomnienia. Była moją siłą, gdy prawda ciągnęła mnie na dno.

- Wciąż czuję smutek. Może zawsze będę go czuł.
To nie był już ból, który wywoływał łzy. Smutek był teraz po prostu częścią mnie. Wsiąkł w moje ciało i doszedłem do wniosku, że zawsze tam będzie.

Masz duszę artystki. Wiele osób właśnie dlatego wariuje. (…)z mojego osobistego doświadczenia wynika, że większość wariatów to artyści. Są bardziej wrażliwi. Musza tacy być, by tworzyć sztukę, która zadziała na innych. Ale to oznacza też, że łatwiej ich zniszczyć.

(...)Jesteś całym człowiekiem. Nie jesteś niczyją połową.

Kochałam mężczyznę, który był niespokojny i milczący, delikatny i nieśmiały, mądry i zabawny. Kochałam mężczyznę, który patrzył na mnie tak, jakby nie wiedział, jak to się stało, że do niego należę, i był za to niezmiernie wdzięczny losowi.