Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Wspomnienia – powiedział jakiś melodyjny głos za jej plecami. – To pajęczyny, w które łapie się umysł.

- Czy… Czy cokolwiek z tego jest rzeczywiste? – spytała. – Czy ty jesteś rzeczywisty?
Podniósł dłoń do jej policzka, jego palce musnęły jej skórę.
- Nawet jeśli to wszystko jest snem – szepnął – to ja nim nie jestem.”***

Wiesz, co moja babcia mawiała o pocałunkach w czoło? – Przycisnął wargi do jej skóry tuż nad brwiami (…) – Mawiała, że to pocałunki zarezerwowane dla zmarłych.

-Zauważyłaś, że pojawił się nowy czasownik: "wygooglować"?

-Potem się nauczyłam, że otwieranie zamków jest jak gadanie z chłopakami – oznajmiła. – Czasami wystarczy po prostu odpowiednio… przycisnąć.

Wspomnienia. To pajęczyny, w które łapie się umysł. Możesz próbować je odganiać. Ale coś zawsze zostaje.

- Nie odchodź - westchnęła.
- Jestem tu - szepnął. - Obok. Czekam.

Ale, jak widzisz, prawdą jest to, co mówią. Że czas leczy rany.

Stopniowo nabierała leku przed nocą, przed tym, czym sen mógł nasączyć jej nieświadomy umysł, przed dziurami, jakie mógł wypalić w jej sercu. Przed ziarnami zwątpienia, które mógł zostawić w jej duszy.

(...)Pośpiesz się, zanim twój tata odkryje, że tu jestem i wezwie służbę ochrony zwierząt.
- Za późno - odezwał się z tyłu zwodniczo uprzejmy głos. - Zresztą, niestety dziś by nie przyjechali.

A pomijając kwestię snów - podjął - skąd wiesz, że akurat twój świat jest tym prawdziwym?

(...)Łoł! - urwała, wytrzeszczając oczy. Bez ostrzeżenia złapała Isobel za rękę i przysunęła ją sobie pod sam nos.
- Ale ekstra! - Rzuciła, oglądając mistrzowski pierścień. - To tym się zajmowałaś prze cały ten czas? Wyławianiem skarbów z Titanica?

Czy przy okazji mogę zrobić dla ciebie coś jeszcze? Chcesz może muffinkę? Bajgla? Taksówkę?