Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet życia nie posiadamy. To życie nas posiada. Ono ma nas. A my tylko je przenosimy z pokolenia na pokolenie. Życie nami włada, a nie my nim. Ono stanowi o przepływie krwi przez nasze żyły, ono pompuje tlen w naszą krew. My tego nie robimy. My tylko boimy się, że się skończy. My tylko, póki mamy jakiś rozum, możemy iść w lewo, w prawo, możemy się starać o coś lub kogoś. My jesteśmy tylko przejawem życia, które ciągle przemija i odradza się w następnym pokoleniu, które też przemija.

Jedyne, co nam zostało, Olando, to przemijanie. Jak ktoś nie umie mieć z tego przyjemności, to nie będzie miał żadnej. Kocham cię, ale nie mam cię jak mieć. Nie wolno mi być mężczyzną, kochana, nie wolno. Dlatego może czasami ślepnę i muszę godzić się ze wszystkim. Mam tylko to, że mówię. Wolno mi tylko mówić. A to mówienie umrze ze mną.

Uwaga, uwaga! Wyznaję w obliczu nieba i ziemi, że nie widzę w sobie winy. Nie ma bowiem mojej winy w tym, że żyję, że był pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta, że byli ludzie na tej ziemi przez dziesiątki tysięcy lat że zrodziło się tyle pokoleń ludzkich plemion różnych wyznań i idei z popędu seksualnego. Nie przyznaję się, więc mnie nie przyjmą do wspólnoty winnych, czyli wybranych. Odrzucą mnie. Dlatego nie marnuję dnia, będę jadł i pił. I będę mówił do ciebie, Olando.

Wiesz, co ratuje naszą miłość, Olando? To, że istnienie świata i ludzi jest rzeczą nienormalną. I to też mnie upaja.

Choroba, która zabija, jest silniejsza niż zdrowie. Więc trzeba pamiętać, że zdrowie jest bardziej złudne i nigdy nie wygrywa ostatecznie. A choroba tak. Zabija, moja najsłodsza, wspaniała.