Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alfred lord Tennyson był idiotą. Wcale nie jest lepiej kochać i stracić, niż nigdy nie zaznać miłości - gdybym w ogóle nie kochał, nie byłoby teraz trzepotania rękoma. Siedziałbym na dole, wyspany, jadłbym sobotnie naleśniki i czytał DSM. Nie zdawałbym sobie sprawy, jak to jest być takim jak inni. Jak to jest nie być samotnym. W jak odległym miejscu żyłem od planety Normalność.

Tak naprawdę nie chcę umierać. Po prostu kiepsko wychodzi mi życie.

Jeżeli kiedykolwiek będę miała dzieci, one nie poznają mojego ojca. Jeśli kiedyś pójdę do ołtarza, nie poprowadzi mnie tam. Gdy skończę studia, na widowni zasiądzie tylko mama. Od tej pory każda szczęśliwa chwila będzie miała gorzki, przeraźliwie smutny posmak żałoby.

Co najgorszego może się stać, jeśli spróbujesz?

(...) każdy z nas jest widziany w jakiś sposób przez resztę świata. Ty byłaś pierwszą osobą w tej szkole - a może nawet w ogóle, nie licząc mojej najbliższej rodziny - która spojrzała na mnie i dostrzegła kogoś więcej (..).

Ko­cha­nie, ze­szłej nocy śniło mi się, że trzy­mam cię w ra­mio­nach. Gdy się obu­dzi­łem, ko­cha­nie, zda­łem sobie spra­wę, że to tylko sen, a wtedy zwie­si­łem głowę i po­la­ły się łzy.

(...) - To dlaczego ty go nie zaprosisz? (...)
Jeśli odmówi, pieprzyć go. Życie jest krótkie i okrutne, nie powinno się marnować ani sekundy na przejmowanie się głupotami, takimi jak na przykład szkolny bal. Oczywiście, że tak. Annie powinna zaprosić Gabriela. A ja? Co ja powinnam zrobić? Wyprowadzić się z domu? Już nigdy w życiu nie odezwać się do mamy? Pocałować Davida? Zabić się?
Nie jestem na tyle odważna, by zrobić którąkolwiek z tych rzeczy. Wystarczy mi odwagi jedynie na siedzenie przy cichym stoliku w stołówce, ukrywanie się we własnym pokoju, udawanie przez dziesięć minut przed moimi koleżankami, ze wszystko - w tym i ja - jest okej.

Wpadam do środka, zanim jeszcze powie „Proszę”. Łzy spływają mi ciurkiem po twarzy, nienawidzę siebie za to. Trzymałam się przez pięć tygodni, nikt nie widział, żebym płakała, ale to mnie kompletnie załamuje.

- Kwintyliona?
- Wyobraź sobie jedynkę i trzydzieści zer. - Kit wzrusza ramionami, chyba nie potrafi sobie tego wyobrazić. Fatalnie, ponieważ wizja kwintyliona jest jak poezja.

Wy­glą­dasz ślicz­nie, gdy pła­czesz. To zna­czy... nie chcę po­wie­dzieć, że nie wy­glą­dasz ślicz­nie, gdy się cie­szysz, bo je­steś ślicz­na przez cały czas. Ale wtedy, na tle tego śnie­gu, wy­glą­da­łaś osza­ła­mia­ją­co.

Mógł­bym do końca życia ją ca­ło­wać i na pewno bym się nie znu­dził.

Ow­szem, oboje po­peł­nia­cie błędy, ale nie po­zwól­cie, by kto­kol­wiek spra­wił, że czu­je­cie się mali, okej?

Mo­gła­bym go ca­ło­wać bez końca.
Będę go ca­ło­wać bez końca.
Ca­łu­ję Da­vi­da Druc­ke­ra i... zga­dza się, za­po­mi­nam o całym świe­cie.
Po­nie­waż jego wargi znów do­ty­ka­ją moich.
Po­nie­waż to naj­lep­szy po­ca­łu­nek w moim życiu.

Chwy­ta za oba końce sza­li­ka i przy­cią­ga mnie do sie­bie. Jesz­cze raz się ca­łu­je­my. Czuję ucisk w sercu, mro­wie­nie ca­łe­go ciała, po­zwa­lam sobie na to, by się sto­pić z Da­vi­dem. Mam wra­że­nie, że nie po­win­ni­śmy nigdy się roz­dzie­lać, chcia­ła­bym zo­stać tu na za­wsze.

Mo­tyl­ki, które czu­łam w brzu­chu przez całą noc, prze­ro­dzi­ły się w pa­skud­ne nie­to­pe­rze.

Ca­ło­wa­nie Kit było z a s z c z y t e m.

Teraz, kiedy wiem, jak to jest, gdy wargi sty­ka­ją się z war­ga­mi, gdy po­ja­wia się zu­peł­nie na­tu­ral­ny po­rzą­dek rze­czy, za­sta­na­wiam się, dla­cze­go lu­dzie nie ca­łu­ją się ca­ły­mi dnia­mi. Jak mogą robić co­kol­wiek in­ne­go?

Tę­sk­no­ta za Kit ma wy­miar fi­zycz­ny, zu­peł­nie jakby moje serce pła­ka­ło.

Czy to moż­li­we, że mi­łość jest tak po­tęż­ną siłą, iż za­krzy­wia kon­ti­nu­um cza­so­prze­strzen­ne? Czy ma cząst­ki i fale cze­goś, co przy­po­mi­na świa­do­mość?

Wieczorem mama przychodzi do mojego pokoju, żeby mnie przytulić na dobranoc, czego nie robiła od dawna, być może od wielu lat. Ostatnio zasypiamy w połowie tego, co właśnie robimy, zapychając się zbyt często jedzeniem na wynos. Po prostu funkcjonujemy tak długo, aż nasze organizmy padną.