Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żal musi być jedną z owych rzeczy, które najbardziej cię postarzają. Odbiera ci całe lata życia. Gasi cię.

Życie musi być czymś więcej jak tylko ciągłym torturowaniem się błahostkami, rzeczami bez znaczenia. Bliskość śmierci, prawda o śmierci czegoś cię przecież nauczyła.

Jaka ja w nocy jestem słaba. Jaka słaba wątła i bojaźliwa. Jakże się sobie w nocy nie podobam. Obym wreszcie zasnęła.

Wszystkie możliwe okropności, jakie tylko zdołasz sobie wyobrazić, ktoś już kiedyś popełnił.

Ciężkie czasy to dobrze nawożony grunt, na którym najlepiej wschodzi każdy nędzny czyn.

Literatura pomaga myśleć, wyobrażać sobie to, co niemożliwe, wierzyć, że można.

(...)potrafił strzec tajemnicy. Kiedy chciał, zamieniał się w najbardziej hermetycznego kumpla na świecie . Jeszcze w dzieciństwie nauczył się , że taka postawa była najrozsądniejsza. "Nie mów nikomu, co dzieje się w domu", mawiał jego ojciec. I chłopak miał to trak głęboko wryte w pamięć, że czasami ukrywał ten sekret nawet sam przed sobą. Niewątpliwie była to jego najlepsza broń, zapewniająca przetrwanie, zwłaszcza w takie dni jak ten, kiedy wyrzuty sumienia , poczucie winy i przede wszystkim żal zwalały go z nóg.

Żyłam w ciągłym zwątpieniu, nie wiedząc, czy jesteśmy tchórzami, bo nie mamy odwagi zerwać, czy śmiałkami, bo ciągle się staramy.

Lęk przed nieobecnością bardzo często jest straszniejszy i bardziej paraliżujący niż sama nieobecność.

Może to głupie, ale czasami potrzebujesz kogoś albo czegoś, nawet psa, żeby cię nauczył odstawiać na bok wszelkie niepokoje, wszelkie niepotrzebne poszukiwania, cały ten zamęt celów, zysków, klęsk i innych histerii, w które jesteśmy wmontowani żeby wrócić do tego, co najistotniejsze, do nadawania się słońcem, zabawą, miłością, życiem.

Bo tak to zwykle bywa, że kiedy się rzucasz do morza, żeby ratować tonącego, jest wielce prawdopodobne, że utoniesz razem z nim.