Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy spogląda się wstecz na swoje życie, zawsze widzi się te chwile - czy to prawdziwe, czy wymyślone, po latach nagle tak zupełnie oczywiste - kiedy stało się na rozdrożu, kiedy można było dokonać innego wyboru. I wie się już wtedy, jak wysoką cenę zapłaciło się za ten wybór.

Kości nie są tym, czym ci się wydają (...) Nie są śmiercią. Są życiem, które zostało.

Kocham każdą minutę Ciebie (...) Każdy wyraz twojej twarzy, każdy nastrój, cień, każdy cal.

Rozproszone światło rzeźbi moje piersi, biodra i uda, moje ledwie widoczne żebra. Staję się dłuższa, wyższa, bez twarzy. Uświadamiam sobie, że tak jest nawet lepiej - być tak dziwacznie nieobecną. Tułów kobiety stworzony z powietrza. Zaczynam się uzależniać od tego jego zaborczego spojrzenia, gdy mu pozuję, gdy jestem tylko ciałem. Żadnych zahamowań, żadnych myśli. Czyste doznania. Jest w tym jakaś szczególna wolność, która zaczyna napędzać moją sztukę.

Budzę się po zmierzchu. Na sztaludze moje płótno. Lśni jeszcze mokrą farbą. Zostawiłam otwarte okno i zrobiło się zimno w pokoju, ale nie chcę go budzić - wygląda tak słodko, blado, delikatnie. Leżę tak, rękami otulam jego śpiące ciało, a chłodna noc wkrada się do pokoju, dotykając krzeseł, biurka, półek, szuka czegoś, czego już nie poznaje.