Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię noc. […] O trzeciej nad ranem można robić i mówić rzeczy, których nie da się robić czy mówić o trzeciej po południu.

Dlatego będzie ją chronił, ryzykując własne życie. To jego obowiązek. I będzie się nią zawsze opiekował. A to już miłość.

- Mam po uszy twoich przemyśleń. […] Powiedz mi raczej co czujesz.

Pamiętaj kochanie, kiedy śnisz o mnie, niech to będą piękne sny.

Trzęsienia ziemi, powodzie, huragany. Skąd mogła wiedzieć, że można pocałunek umieścić w jednym rzędzie obok tak destrukcyjnych klęsk żywiołowych?

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.

Wydawało jej się, że całe życie czekała na takie pragnienia, na takie uczucia. Na drżenie – a jednocześnie siłę, oszołomienie – a zarazem jasność umysłu.

- Robię, co mogę, żeby teraz dać ci tę szansę – mruknął.
- O co ci chodzi?
Zaklął, a potem zerwał się na równe nogi i odwrócił. Oparł się rękami o ścianę i zaczął, bynajmniej nie łagodnie, walić w nią głową.
- Co ty wyprawiasz – zawołała zmieszana, a zarazem zirytowana.
- Biję głową o ścianę. Chyba to widać. – Urwał, z czołem opartym o deski.
Patrząc na niego, pomyślała, że najwyraźniej nie tylko ona jest zestresowana. Chrząknęła głośno.
- Boyd, czemu tłuczesz głową o ścianę?
Zaśmiał się, przesunął dłonią po twarzy, po czym się odwrócił.
- Nie mam pojęcia. To coś, co czuję się w obowiązku robić, odkąd cię poznałem.

Nie da się przewidzieć, jak i kiedy zostanie nam odebrany ktoś, kogo kochamy. Ale życie byłoby takie smutne, gdybyśmy nie pozwolili sobie na miłość z obawy przed jej utratą.

Nie możesz przeżyć życia, czekając na najgorsze Cillo. Musisz je przeżyć, mając nadzieję na najlepsze.

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.