Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest pan szlachcicem, sir Arthurze. Odwołuję się do pańskiej szlachetności. - No jasne, czymże jest ten wieśniak Calvert? - Proszę mi pozwolić pozostać. Bardzo pana o to proszę!

- Kpisz sobie ze mnie, mój mały?
- Nie, ty owłosiona małpo. i niech pan wreszcie, Timusiu, przestanie z łaski swojej mówić do mnie "mój mały"!

Wyciągnąłem z kieszeni mini-latarkę, coś w rodzaju świecącego ołówka i wypróbowałem ją pod marynarką. Była to jednak zupełnie niepotrzebna ostrożność. Jej promień był niewidoczny. Robak świętojański by się uśmiał.

Obawiałem się, że przewrócę jakąś średniowieczną zbroję lub też wybiję sobie oko o kolec w tarczy, o miecz czy o parę jelenich rogów.

Czy ciągle myśli pani, że tańczymy wkoło na zielonej łące śpiewając "kółko graniaste"?