Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najbardziej mgliste słowa człowieka, który nam jest miły, bardziej wzruszają niż jawne
oświadczyny człowieka obojętnego.

Trzeba nam roztac się moja córko, rzekła podając jej rękę - niebezpieczeństwo w jakim cię zostawiam, sprawia, iż tym ciężej jest mi porzucić cię w chwili, gdy mnie potrzebujesz. Żywisz skłonność do pana de Namoursd; nie żądam, abyś mi się przyznawała do tego: nie jestem już zdolna korzystać z twojej szczerości, aby tobą pokierować. Od dawna już dostrzegłam tę skłonność, ale nie chciałam ci o niej mówić z obawy, byś jej nie spostrzegła sama. Znasz ją aż nadto obecnie; jesteś na skraju przepaści; trzeba wielkich wysiłków i wielkiej mocy, aby się zatrzymać. Pomyśl, co jesteś winna mężowi; pomyśl co jesteś winna samej sobie, i pomyśl, że możesz tracić ową dobrą sławę, którą zdobyłaś i której tyle pragnęłam dla ciebie. Miej siłę i odwagę moja córko, usuń się z dworu, skłoń męża, aby cię stąd zabrał; nie lękaj się powziąć zbyt twardych i trudnych postanowień, choćby się zdały tobie z początku najkokropniejsze; łagodniejsze będą w skutkach niż opłakane miłostki. Gdyby inne pobudki niż racje cnoty i obowiązku mogły cię skłonić do tego, czego opragnę, powiedziałabym ci, że jeżeli coś byłoby zdolne zmącić szczęście, jakiego się spodziewam schodząc z tego świata, to świadomość, że upadłaś jak inne kobiety, a jeśli to nieszczęście ma ci się zdarzyć, przyjmuje śmierć z radością aby nie być jego świadkiem.

Jakiż je byłem szczęśliwy! Byłem człowiekiem najnieszczęśliwszym na swiecie; ale zgryzota była moja rozsądna i znajdywałem niejaką słodycz w tym, że nigdy nie zdołam się pocieszyć. Dziś wszystkie moje uczucia są niedorzeczne. Jej udanej miłości płacę ten sam haracz bólu, jaki mniemałem byc winien miłości prawdziwej. Nie mogę już ani nawidzić, ani kochać bez pamięci; nie mogę ani się pocieszyć, ani troskać

- Jeżeli tutaj będziesz budowała na pozorach - odparła pani de Chartres - często możesz się omylić: to co się wydaje, nie jest prawie nigdy prawdą.