Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy może zdradzić każdego.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

Stwarzanie nadziei, gdy w rzeczywistości jej nie ma, to okrucieństwo. Fałszywa wiara wywołuje rozczarowanie, ból i wściekłość, przez co niełatwe sprawy stają się jeszcze trudniejsze.

Powstaniemy. Czerwoni niczym świt.

Taka jest nasza natura - powiedział Julian. - Niszczymy. To cecha charakterystyczna ludzkiego rodzaju. Niezależnie od koloru krwi, zawsze upadamy.

Słowa mogą kłamać.

[...] dziewczyna, którą prawie usmażyłaś, jest moją kuzynką.
-Przykro mi [...].
-Powinno ci być przykro, że nie trafiłaś. [...] Evangeline to złośliwa suka.

Prawdą jest to, co ja nazwę prawdą. Mógłbym podpalić cały ten świat i nazwać pożar deszczem.

Potężni są ci, którzy wyglądają na potężnych.

Ten świat jest równie piękny, co niebezpieczny. Ludzi, którzy popełniają błędy, po prostu się eliminuje.

Nie wiem, jak miałoby do tego dojść – mówi cicho – ale mam nadzieję, że pewnego dnia zostaniesz królową. Wyobraź sobie, czego wtedy mogłabyś dokonać. Czerwona królowa.

- Minuta spóźnienia - oznajmia, gdy wychodzę na korytarz.
- Będziesz niańczył mnie codzinnie czy tylko dopóki nie nauczę się tego labiryntu na pamięć?
Wyrównuje ze mną krok, taktownie kierując mnie w odpowiednią stronę.
- A jak myślisz?
- Zdaje się, że to początek pięknej przyjaźni, wielmożny Lucasie Samosie.
- Mam podobne odczucia, wielmożna panno.
- Nie nazywaj mnie tak.
- Jak sobie życzysz, wielmożna panno.

W opowieściach, baśniach i legendach zawsze pojawia się jakiś bohater, który przybywa na ratunek. Jednak wszyscy moi bohaterowie albo odwrócili się ode mnie, albo umarli. Nikt mnie nie uratuje.

(...) jesteś zarówno Czerwona, jak i Srebrna, i silniejsza od jednych i drugich. Sądzę, że jesteś przyszłością. Sądzę, że jesteś świtem nowego dnia.

W szkole uczyliśmy się o świecie, który istniał przed naszym światem, o aniołach i bogach mieszkających w niebie i sprawujących na ziemi mądre rządy łagodną ręką.Niektórzy twierdzą,że to zwykłe bajania, ale ja im nie wierzę.
Bogowie nadal nami rządzą. Przybyli z gwiazd. I nie są już łagodni.

Ten świat jest Srebrny, ale też szary. Nie czarno-biały.

Nie ma nic złego w tym, że jest się innym.

Nie mogę się nadziwić, z jaką łatwością przychodzą mi kłamstwa. Pewnego dnia może nawet uda mi się okłamać samą siebie, że jestem szczęśliwa.

Dawno temu tata nazwał nas mrówkami, czerwonymi mrówkami prażącymi się w srebrnym słońcu. Niszczy nas potęga innych, przegrywamy walkę o nasze prawa, ponieważ nie jesteśmy nadzwyczajni.

Tylko o to cały czas chodziło. O zazdrość. Rywalizację. O to, żeby cień pokonał płomień.

Uważacie się za władców świata, ale wasz czas jako królów i bogów dobiega końca. Dopóki nie uznacie nas za ludzi , za równych sobie, walka będzie się toczyć u waszych progów. Nie na polach bitewnych, ale w waszych miastach. Na waszych ulicach. W waszych domach. Nie widzicie nas, choć jesteśmy wszędzie. – W jej głosie pobrzmiewa moc i pewność. – I powstaniemy. Czerwoni niczym świt.

Świat naokoło się zmienił, a my pozostaliśmy niezmienni.

-Marzenia nie przynoszą nic dobrego.

Przeszłość jest o wiele
wspanialsza od przyszłości.

-Kilorn chciał, żebym ci to przekazała - dodaje wojowniczka, wyciągając rękę. Na jej dłoni leży maleńki zielony kamień, tak zielony jak jego oczy. "Kolczyk". - Powiedział, ze będziesz wiedziała co to oznacza.
Nie potrafię wykrztusić słowa, ogarnia mnie fala wzruszenia. Kiwam głową, biorę kolczyk i unoszę go do ucha, tam gdzie tkwią pozostałe. Bree, Tramy, Shade - znam każde z tych oczek i wiem, co oznaczają. Kilorn jest teraz wojownikiem. I chce, żebym go zapamiętała takim, jaki był wcześniej. Roześmiany, dokuczliwy, wałęsający się po ulicach niczym zagubiony szczeniak. Nigdy tego nie zapomnę.

To, co jest dla mnie dobre, a to, czego chcę, to często dwie różne rzeczy.

Aby rozpocząć rewolucję, potrzebna jest iskra.

Uśmiecha sie zadowolony, gdy okazało się, że ma rację. Jest w każdym calu żołnierzem, a żołnierze lubią wygrywać.

Czas biegnie. Życie toczy się dalej, niezależnie od tego, jak bardzo chciałabym, żeby się nie zmieniło.

Jak można oczekiwać zwycięstwa, skoro nawet nie staje się do walki?