Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wtedy czas mijał mi inaczej. Przeżyłam przez te trzy lata całe moje życie, całe osobne, drugie życie wciśnięte w to główne jak korek w butelkę albo rodzynek w ciasto.

Pismo nie jest jak mail, tylko jak kawałek osoby, jak część ciała, a zwłaszcza jak głos. Owszem, można je sobie schować, nawet to skrzętnie zrobiłam, ale bardzo daje ono odczuć to, czego w nim nie ma, co było obok i czego się schować nijak nigdzie nie da. Rękę, która stawiała te wszystkie znaczki i całą resztę osoby.