Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawda i kłamstwo, z literackiego punktu widzenia, są tyle warte, na ile są interesujące.

Zabawiłem się przez chwilę myślą, że przy pomocy znajomych i przyjaciół oraz innych ludzi dobrej woli i tych skorych do wygłupu świrów zdobywam potrzebną ilość głosów popierających mą kandydaturę i naród wystarczającą większością głosów powierza mi najważniejszy urząd w państwie.
Moja przewaga nie powinna być miażdżąca, by nie załamywać psychicznie kontrkandydatów, nie powinienem też wygrać kilkoma głosami, by nie wywoływać wściekłości tego następnego, że przegrał minimalnie.

Na miejscu okazało się, że zostałem wepchnięty do kolejki dziennikarzy na cotygodniowe rutynowe spotkanie prezydenta z prasą. Ile czasu będzie miał prezydent dla mnie? Standardowo, trzy cztery minuty. Prezydent zasiadł przy stoliku w kącie, pod obrazem przedstawiającym białego konia.
Przed nagraniem chciałem prezydentowi wyjaśnić intencję filmu, by mógł się nią jakoś zainspirować lub do niej ustosunkować.
Machnął ręką zniecierpliwiony.
– Polecimy spontanicznie.
Operator włączył kamerę, prezydent spytał, o co chodzi.
Chodziło o 50 rocznicę powstania w Getcie Warszawskim, Marka Edelmana…
– W porządku – przerwał prezydent. – Już wszystko wiem.

Trzy minuty”
Sekretarz prezydenta wprowadził naszą trójkę do wielkiej sali, z ogromnym gobelinem na ścianie. Powiedział, że prezydent zjawi się za kwadrans, przez ten czas możemy przygotować sprzęt, ustawić światła i wybrać odpowiednie miejsce.
Po piętnastu minutach Richard von Weizsäcker pojawił się w sali. Przeprosił, że ma tylko 45 minut. Poprosił o opowiedzenie mu krótko idei całego filmu i spytał, jak długie powinno być jego wystąpienie. Trzy minuty. Zastanawiał się przez chwilę, po czym zaczął mówić. Było to wystąpienie nawiązujące do tragicznej historii holocaustu, ale wyraźnie skierowane do młodych ludzi. To był jego osobisty apel o pozytywne korzystanie z historii, o zaakceptowanie jej i wyciągnięcie z niej wniosków. Kiedy skończył, spacerował chwilę w milczeniu. Potem zaproponował, byśmy nagrali jeszcze jedną wersję.
– Jestem pewien, że wybierzecie lepszą.

Prawda i kłamstwo, z politycznego punktu widzenia, są tyle warte, na ile są skuteczne. Potoczne doświadczenie przekonuje nas, że i tu kłamstwo ma nad prawdą ogromną przewagę.

Politycy i kandydaci na polityków w okresie przedwyborczym przedstawiają sami siebie jako ludzi bez skazy. Mówią tym samym, że w polityce nie mają czego szukać. Mamy tu do czynienia z kłamstwem nieskutecznym.

O człowieku najwięcej mówią jego czyny, w broszurze zawarłem więc parę dzieł, które na przestrzeni lat z rozmaitych pobudek popełniłem. Stanowią one spory kawałek mnie i na pewno pozwolą Czytelnikom na pełniejszą ocenę mojej przydatności na najpoważniejsze w państwie stanowisko.

Zwołaliśmy za szafą radę konstytucyjną i ogłosiliśmy niepodległość. Państwo nazwaliśmy PPPP, sprawę rozwinięcia tego skrótu odłożyliśmy na później.

- Dlaczego PPPP? – dziwił się Magister. – To jakiś nonsens.
- No bzdura jakaś – dodał Konduktor. Zając milczał.
(...)
- Oto Polska – powiedział. – Prawdziwa i narodowa. Nasza.
- Polskie Państwo Prawdziwych Polaków – szepnąłem. – To jest to.