Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden jest tylko sposób zyskania serc. Musimy się stać takie jak te, których miłości pragniemy.

Najbogatsze w piękno jest życie pięknie przeżyte. Ono jest największym arcydziełem sztuki.

Zraniona próżność może uczynić kobietę bardziej mściwą od lwicy broniącej swych młodych.

Przyzwyczaić się do czytania książek - to zbudować sobie schron przed większością przykrości życia codziennego.

Poszukuję czegoś, sama nie wiem czego. Ale wiem, że jest to rzecz tak wielkiej wagi dla mnie, że gdybym ją zdołała zgłębić i odnaleźć całe moje życie uległoby wielkiej przemianie.

Spokoju ducha nie można znaleźć ani w pracy, ani w zabawie, jedynie we własnej duszy.

Cóż takiego jest w sercu ludzkim, co każe nam gardzić człowiekiem, dlatego że nas kocha?

Silny jest ten, kto umie przezwyciężyć samego siebie.

(...) nie dosyć jest pełnić obowiązek, nie ma w tym większej zasługi niż w myciu rąk, które się zbrukały; jedyna rzecz mająca znaczenie to ukochanie swego obowiązku. Gdy połączysz miłość z obowiązkiem, łaska będzie z tobą i dostąpisz szczęścia niedościgłego ludzkim rozumem.

Lekki dymek rozwiewający się w powietrzu, oto czym jest życie ludzkie.

Cóż to może mieć za znaczenie, czy wiara i nadzieja(...) okażą się złudzeniem? Życie ich samo w sobie jest tak piękne. Myślę nieraz, że jedyną rzeczą zdolną pogodzić człowieka z tym światem jest piękno, które od czasu do czasu udaje się zeń wykrzesać ludziom wybranym: obrazy, muzyka, książki, samo życie tych ludzi. Ale najbogatsze w piękno jest życie pięknie przeżyte. Ono jest największym arcydziełem sztuki.

Widzę niewyczerpane bogactwo, tajemniczość i niesamowitość wszystkiego, co nas otacza w życiu, widzę Drogę i Pielgrzyma i na końcu tej drogi może - Boga

- Można być bardzo zakochanym w kobiecie, nie pragnąc koniecznie spędzić z nią całego życia.

Tragedią życia jest nie to, że ludzie umierają, lecz to, że przestają kochać".

...żeby zrozumieć dobrze człowieka, trzeba się postawić w jego położeniu".

Żaden artysta nie powinien żyć dłużej niż czterdzieści lat. Do tego wieku człowiek już zrobił, co miał zrobić najlepszego, potem się tylko powtarza.

Alboż to o to chodzi, czy ktoś nas kocha? Najważniejszą rzeczą jest, czy sami kochamy. Miłość, której nie podzielamy, nie wywołuje w nas nawet wdzięczności. Nudzi nas tylko.

Określiłbym siebie jako gracza drugiego rzędu. Townsend wmawia w siebie, że jest graczem piewszorzędnym. Ale nim nie jest.

(...) myślę, że wdzięk, sam wdzięk tylko, w końcu nuży. Doznaje się potem prawdziwej ulgi, mając do czynienia z ludźmi pozbawionymi tego uroku, ale za to szczerymi.

Po raz pierwszy danem jej było poznać piękno. Przyjęła je jak wierzący przyjmuje opłatek Hostji Świętej, w której zamieszkał Bóg.

Życie jest tak krótkie i pełne bólu. Jakież to smutne, że ludzie z własnej woli dodają doń takie męki.

Piękność jest darem Bożym, jednym z najrzadszych i najcenniejszych: powinniśmy być wdzięczni, gdy nam został dany, a jeśli go nie posiadamy sami, wdzięczni być musimy, że inni ku rozradowaniu oczu naszych nim obdarzeni zostali.

Lekki dymek, rozwiewający się w powietrzu, oto, czem jest życie ludzkie.

A teraz znów, gdy patrzyłam na Waltera, wydał mi się jak maszyna, która skończyła swój bieg. Jest w tem coś przerażającego. A jeśli człowiek jest istotnie tylko maszyną, jakże błahe i niepotrzebne są te wszystkie jego cierpienia, bóle serdeczne i nędze.

Kto się upokorzy, zostanie wyniesiony. Kto się pochyli, zostanie wyprostowany. Upadek jest podstawą powodzenia, powodzenie - stopniem, wiodącym do upadku; któż przewidzieć zdoła, kiedy punkt zwrotny nastąpi? Człowiek zły stać się może jako małe dziecię, łagodność przynosi zwycięstwo napadającemu i ubezpiecza napadniętego. Silnym jest ten, kto umie przezwyciężyć samego siebie.

Była między nim jakaś przegroda. Mówiły innym językiem, płynącym z odmiennych serc.

Nikt nie szuka naszyjnika z pereł lub sobolowego futra w kramie jarmarcznym; idzie się tam, aby nabyć trąbkę lub.........

Piękno to ekstaza, to coś prostego jak drut. Cóż o nim można by jeszcze powiedzieć?
Jest jak zapach róży:
można ją wąchać i to już wszystko.

Nieraz przy czytaniu książki obcym językiem pisanej jeden wyraz, jedno zdanie oświetlają nam nagle sens niezrozumianej dotychczas stronicy.

Nietrudno być niekonwencjonalnym w oczach świata, ta niekonwencjonalność jest po prostu konwencją przyjętą we własnym środowisku.