Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czas wracać do rzeczywistości. Do wścibskich spojrzeń, ciętych komentarzy szeptanych pokątnie za moimi plecami. Ale ty, Księżniczko, uśmiechaj się, uśmiechaj. Tak jak tego oczekuje od ciebie świat.

- Co to jest? - zdążyłam zawołać, zanim sznurówka gorsetu ścisnęła boleśnie moje wnętrzności.
- Brykla - padła odpowiedź zza moich pleców.
Miałam ochotę zawołać, czy do diabła jest ta brykla, ale ponownie nie mogłam oddychać, więc dźwięk zamarł mi w gardle. W głowie mi się nie mieściło, że przez tyle setek lat kobiety w ciszy znosiły te tortury. Ja na ich miejscu wywołałabym międzynarodową rewolucję kulturalną. Ale z drugiej strony może tak, jak ja w tej chwili, nie mogły złapać oddechu, a co dopiero myśleć o rewolucji.

- Muszę ci coś powiedzieć - rzekł, ale przerwałam mu oznajmiając:
- Nie, to ja ci muszę coś powiedzieć: kocham cię.
Sebastian nie byłby sobą, gdyby zareagował w przewidywalny sposób. Zamiast paść przede mną na kolana i wyznać dozgonną miłość, rozzłościł się.
- Do jasnej cholery, Nadia - powiedział, całym sobą pokazując, w jak niezręcznej sytuacji go stawiam - ja cię chcę zaprosić na pierwszą randkę, a ty wylatujesz do mnie z takim tekstem.

- Ja poważnie mówię: małe kroki - już prawie dał się pocałować, gdy nagle sobie o czymś przypomniał. - Wiesz, że ja jestem w pakiecie z Gwen? - zapytał, spoglądając na mnie poważnie.
- Wiem - odparłam natychmiast i spojrzałam na niego przewrotnie - bez pakietu bym cię nie chciała.
- To dobrze - mruknął, przybliżając twarz do mojej twarzy, po czym dodał - że jestem w pakiecie.