Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wobec spraw naprawdę ważnych - jakże jasno się widzi błahość własnego istnienia.

[Do Witkacego] Nigdy prócz siebie nie rozumiałeś nikogo. W twoich dramatach, w twoich powieściach nie ma zróżnicowania inności ludzkiej. Od pierwszego do czternastego, wszyscy, kobiety i mężczyźni, to tylko i zawsze ty. [...] Nadajesz im różne imiona, różne nazwiska. Jeden jest profesorem, drugi szewcem, jest młoda kobieta-kochanka, jest zmarła żona-nieboszczka, a wszystko razem do kupy wzięte to zawsze i jedynie Stanisław Ignacy Witkiewicz. Czyś ty kiedyś cośkolwiek innego dostrzegł prócz siebie?

Jaki piękny jest świat! Obudziła się we mnie jakaś melodia, którą skądsiś znałam, i gdyby nie pan za moimi plecami, zaśpiewałabym na głos mój zachwyt! Mój Boże! Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że śpiewa się świat i śpiewa się samego siebie - wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to nie śpiew, lecz współdźwięczenie ze światem i niebem.