Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo to ma niską oglądalność, że komuś normalnie jest.

Niedobrze jest źle mówić o zmarłym,
zwłaszcza przed pogrzebem,
ale inaczej nie da się o Jagnie opowiedzieć w ogóle.
A pogrzeb dopiero w piątek.

Jestem tak żałosna,
że nie mam widoków nawet na toksyczny związek.

Czas nie stoi w miejscu, jedyną pewną rzeczą jest zmiana. To, że czegoś nie było do tej pory, nie oznacza, że się nie zdarzy. To, że coś było zawsze, nie znaczy, że będzie też w przyszłości.

Koty siedziały w słomie i nie w głowie im były marce.

(...) sprzątanie jest jak Bóg, bo ma charakter transcendentny. Co oznacza, że nie początku ani końca.

Mówiła, pani Halino, na smutek najlepszy sposób.
Kupuję sobie pudełko ptasiego mleczka, kupuję i jem.
W dwóch trzecich pudełka robi mi się niedobrze
i nie ma już miejsca na inne uczucia.

Kto ma uszy, ten posłyszy, a ludzie głusi byli, są i będą.

Nieszczęścia i przypadłości chodzą jak Jehowi, parami.

Życie mi opustoszało jak parking przed supermarketem w święto państwowe.

Świat jak zepsuta ryba oślizgł.
Z kolorów na świecie tylko czarny, szary i brąz.
Kolory smutku, kupy i zapomnienia.

A Amfa się uwaliła, wychodzić już dzisiaj nie musi, psie obowiązki spełniła wszystkie, i ma wyjebane jak supermario bros. Pipą w kosmos się wystawiła, może promieniowanie kosmiczne w tę pipę zbiera, i śpi. I się nie interesuje. Długo spać może, bo jutro jest sobota.

Dziś mam na imię Alicja i wierzę w sześć niemożliwych rzeczy jeszcze przed śniadaniem.
Tylko chwilowo nie mogę ich wyliczyć.
Bo mi zasilanie w krainie czarów padło.
Jest ciemno.

,,[...]Żeby, jak się do ciebie mówi, że tak, nie albo nie wiem, ale odpowiadać. A nie stać i wyglądać jak ogr, który zrobił kupę w kącie i przykrył ją dywanikiem.".

A ja mu, że to nie określenie jest tylko, Piotrek, jak cię nazwę głupim chujem, to będzie to tylko twojej głupoty wulgarny ozdobnik.
A jakbym ci powiedziała, jesteś pizda, to byś się na mnie obraził, łomotnął drzwiami i trzy dni by cię nie było.

Za dużo widzisz i nie nadążasz przerabiać tego smutku.

O lekach: Przestaję je brać, bo nie mogę się po nich rozpłakać. Z samą sobą jestem po nich niespójna. Smutek mam gdzieś w środku i o nim wiem, ale go nie czuję. (...) Te łzy, pani Halino, niewypłakane, one mnie swędzą. Swędzą mnie cieleśnie od srodka. Patrzę, jak się rozpada, jak pęka, i czuję to swędzenie.

Ona była, można powiedzieć, farmakologicznie zaimpregnowana, farmakologicznie zaimpregnowana na wszystko.

,,Pan Bóg dał dziecko, na dziecko jednak nie dał, bo Pan Bóg to nie opieka społeczna[...]".

Na tym etapie jak się na świat otworzysz, jak zaczniesz doświadczać bardziej, to ci się tylko pogorszy.

Trzeba się było na świecie, w którym się jest, nie skupiając, skupić. Nie uprzedzać się, tylko odczuwać. Stać się bezmyślnie świata częścią.

Z psychiką jak z nogą, jak noga złamana, nie pobiegniesz, Zośka, na olimpiadzie. Musisz dać sobie wsadzić w gips na jakiś czas. A to twoje życie nad otchłanią, to jest właśnie taka olimpiada smutku. Musisz na jakiś czas przestać płakać, żeby się wzmocnić. Żeby pójść dalej, a wcześniej pogodzić się i zapłakać ostatecznie.

Obrośnie ziemią folia, plastik zetleje na słońcu. Matka Ziemia długo będzie żuła i żarła. Ale w końcu przeżuje i przełknie, a wtedy zniknie ostatni ślad naszej obecności.

Nocą na pustych parkingach
towarzyszą jej głodne psy.
A we Władysławowie ma nawet dwa oswojone lisy.

Na skraju pogorzeliska grzeją się koty.