Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ukończenie książki Ashley Judd było dla mnie nie lada wyzwaniem zaś lektura książki pozostawiła mnie z gorzkim posmakiem rozczarowania. Sama publikacja jest bardzo nierówna, składa się jakby z dwóch odrębnych części, jednej poświęconej dzieciństwu, trudnym relacjom z najbliższymi, dorastaniu oraz procesowi zaleczania psychicznych ran z tego okresu wyniesionych; druga zaś skupia się na dojrzałym aktywizmie społecznym oraz oddaniu w działaniach na rzecz poprawy losu osób najsłabszych, kobiet i dzieci zmagających się ze skrajnym ubóstwem, problemach nierówności płciowych oraz trosce o zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób przenoszonych drogą płciową ze szczególnym naciskiem na epidemię HIV/AIDS. O ile tak przedstawiona działalność budzi we mnie najwyższe uznanie i podziw oraz należny szacunek dla autorki za jej odwagę i chęć dawania z siebie czegoś dobrego innym, o tyle sposób w jaki budowana jest narracja bardzo samą lekturę utrudniał. Wybrzmiewający mesjanizm, bardzo mocne epatowanie religijnością, przejaskrawienie w opisie własnych uczuć i ewidentny nadmiar opisów przeżyć wewnętrznych, połączony z budowaniem wizerunku siebie jako osoby głęboko skrzywdzonej(ofiary),rodziły wrażenie silnego egocentryzmu, który przesłaniał momentami odbiór wartościowych treści merytorycznych. Wymienione wady wraz z poruszaniem spraw bardzo intymnych, pokazujących najbliższych często w niekorzystnym świetle wpływają na ogólną ocenę książki. Można tylko żałować, że jej głównym tematem nie pozostał opis doświadczeń aktorki jako ambasadorki organizacji PSI a także terapeutycznego procesu mierzenia się oraz wychodzenia z depresji.