Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Rebecki Otowa nie jest kompendium wiedzy na temat kultury i tradycji japońskiej, nie stara się być nawet wprowadzeniem w ten wielce złożony i trudny dla Europejczyków temat. Autorka koncentruje się na opisaniu świata (japońskiego),w jakim sama z własnego wyboru żyje od ponad trzech dekad, będąc żoną Japończyka z rodziny o wielowiekowych tradycjach i próbując w należyty sposób spełniać rolę japońskiej małżonki i gospodyni. A są to próby, z czego sama świetnie zdaje sobie sprawę, w zdecydowanej większości skazane na niepowodzenie. Może tylko jak najlepiej przejąć rozmaite domowe obyczaje, przejąć sposób życia w Kraju Kwitnącej Wiśni, zaadaptować się do tamtejszych norm i kultury. I choć wielu elementów nie udało jej się w pełni przyswoić, wiele - o czym otwarcie pisze - świadomie odrzuciła, to jednak udanie godzi swą wrodzoną mentalność osoby z Zachodu z ową nabytą, japońską. Przyznam, że wsłuchując się w opowieść pani Otowa, byłam chwilami pełna podziwu. Pomimo iż spod stoicyzmu i opanowania, jaki charakteryzuje jej styl, wybija niekiedy wyraźnie zachodnia energia i dowcip, to jednak ogólny klimat książki wydaje się naprawdę znacznie bardziej japoński niż amerykański. Szczególnie jest to wyczuwalne w tych fragmentach, gdzie autorka opowiada o historii rodziny i domu swego męża, opisuje ogród, naturę, rozsmakowuje się w barwach kolejnych pór roku i związanych z nimi okolicznych zwyczajach. Piękne małe obrazki, pełne zasłuchania, skupienia i umiłowania harmonii. Czułam, że Rebecca naprawdę bardzo wiele zrozumiała i nauczyła się z japońskiego sposobu życia i myślenia. Tego, co ja rozumiem coraz mniej, im więcej o tym wiem... _______________________ Opinia wysłana także na konkurs "Czytelnik Roku 2017/2018" Biblioteki Kraków