Większość reportaży lub wspomnień o Japonii dotyczy pobytu cudzoziemca w mieście, najczęściej dużym, gdzie ilość bodźców i japońskich dziwności, a więc tematów do opisania, jest oszałamiająca. Bo dla mieszkańca Europy Japonia to kosmos.
Tym razem jednak autorka daje nam możliwość pokosztowania tego kosmosu z perspektywy mieszkańca wsi. W centrum swojego wszechświata umieściła typowy japoński dom z tradycjami, ze swoją nową wielopokoleniową rodziną, pomieszczeniami, kuchnią, papierowymi ścianami, ogrodem, ołtarzykami i domowymi duchami i stamtąd opisuje swoje nowe życie. Żyje tam powolutku, zgodnie z upływem pór roku. I pisze też niespiesznie, ale ciekawie, często z delikatnym poczuciem humoru.
Nie jest rdzenną Japonką, ani cudzoziemką, lecz kimś więcej - Japonką z wyboru, wchłoniętą i zaakceptowaną przez rodzinę męża. Początkowo mieszka z teściową, która mieni się jej przewodnikiem po skomplikowanym japońskim życiu, potem to ona zostaje pierwszą panią w domu, który pokochała całym sercem.
Książkę czyta się lekko, można się dużo dowiedzieć o życiu na japońskiej prowincji, a niejedno mnie zadziwiło. Choć nie opuszczało wrażenie, że autorka tak bardzo zasymilowała się ze środowiskiem, że pewne rzeczy przemilcza, niektóre koloryzuje, a o jeszcze innych pisze tak powściągliwie, jak emocje wyrażają jej nowi rodacy.
„W Japonii, czyli w domu” usatysfakcjonuje tych, którzy w Kraju Kwitnącej Wiśni chcieliby uciec od wielkomiejskiego zgiełku i zobaczyć jak żyje 10% wiejskiej populacji tego niezwykłego kraju.

Większość reportaży lub wspomnień o Japonii dotyczy pobytu cudzoziemca w mieście, najczęściej dużym, gdzie ilość bodźców i japońskich dziwności, a więc tematów do opisania, jest oszałamiająca. Bo dla mieszkańca Europy Japonia to kosmos.
Tym razem jednak autorka daje nam możliwość pokosztowania tego kosmosu z perspektywy mieszkańca wsi. W centrum swojego wszechświata...

6,5/10 ⭐

Z książki można się dowiedzieć ciekawych rzeczy na temat tradycji w Japońskim domu i z takim nastawieniem sięgnęłam po tę pozycję. Dużo jest też z życia autorki. Niektóre historie są ciekawe, ale niektóry nie wnoszą nic związanego z Japonią. Książka jest w porządku, ale oczekiwałam czegoś lepszego.

https://www.instagram.com/skrzat_ksiazkowy/

6,5/10 ⭐

Z książki można się dowiedzieć ciekawych rzeczy na temat tradycji w Japońskim domu i z takim nastawieniem sięgnęłam po tę pozycję. Dużo jest też z życia autorki. Niektóre historie są ciekawe, ale niektóry nie wnoszą nic związanego z Japonią. Książka jest w porządku, ale oczekiwałam czegoś lepszego.

https://www.instagram.com/skrzat_ksiazkowy/

Chyba jednak czegoś innego spodziewałam się po tej książce.
Głównie dlatego, że zainteresowało mnie spojrzenie autorki na Japonię.
Rebecca Otowa - z pochodzenia Amerykanka, wyszła za mąż za Japończyka i mieszka tam od wielu lat.
Japonia mnie fascynuje i jednym z moich marzeń jest podróż w tym kierunku.

Książka jest na swój sposób ciekawa, ale jakaś taka stłamszona.
Autorka mieszka na wsi, w starym wiejskim domu i to on właściwie jest głównym bohaterem jej opowieści. Jest trochę wspomnień z przeszłości, trochę perypetii z dopasowaniem do rodziny, obyczajów, klimatu, ale miałam wrażenie że autorka pisała jakby na zaciągniętym hamulcu ręcznym tak, by przypadkiem kogoś nie urazić.

Doceniam to, że autorka z szacunkiem opowiada o swoim nowym życiu i trudnych nieraz próbach przystosowania się do egzotycznej kultury i obyczajów oraz pokochaniu tego kraju. Gdzieś jednak rozmyła się jej osobowość, a Japonia widziana jej oczami okazała się być bardzo małym wycinkiem. Zbyt małym jak na moją ciekawość.

Chyba jednak czegoś innego spodziewałam się po tej książce.
Głównie dlatego, że zainteresowało mnie spojrzenie autorki na Japonię.
Rebecca Otowa - z pochodzenia Amerykanka, wyszła za mąż za Japończyka i mieszka tam od wielu lat.
Japonia mnie fascynuje i jednym z moich marzeń jest podróż w tym kierunku.

Książka jest na swój sposób ciekawa, ale jakaś taka stłamszona....

Nie jest to może książka zawierająca niesamowitą ilość informacji na temat życia w Japonii, lecz mimo wszystko czyta się ją z zaciekawieniem i można się dowiedzieć nieco nowych rzeczy.
Formą ta książka przypomina bardziej coś w rodzaju pamiętnika, w którym autorka opowiada o swoich spostrzeżeniach i swojej codziennej drodze do przystosowania się do nowych warunków i kultury, w której przyszło jej żyć.
Książka jest sympatyczna i przyjemna, dobrze się przy niej bawiłam i polecam ją każdemu fanowi kultury Japońskiej.

Nie jest to może książka zawierająca niesamowitą ilość informacji na temat życia w Japonii, lecz mimo wszystko czyta się ją z zaciekawieniem i można się dowiedzieć nieco nowych rzeczy.
Formą ta książka przypomina bardziej coś w rodzaju pamiętnika, w którym autorka opowiada o swoich spostrzeżeniach i swojej codziennej drodze do przystosowania się do nowych warunków i...

Książka przeciętna. Chciałem dowiedzieć się jak najwięcej o Japonii, Japończykach, zwyczajach, zachowaniach itp. Po części to dostałem, ale małej części. Zdecydowanie lepsza jest "Bezsenność w Tokio" - jeśli nie czytałeś/aś to koniecznie wybierz tę drugą pozycję.

Książka przeciętna. Chciałem dowiedzieć się jak najwięcej o Japonii, Japończykach, zwyczajach, zachowaniach itp. Po części to dostałem, ale małej części. Zdecydowanie lepsza jest "Bezsenność w Tokio" - jeśli nie czytałeś/aś to koniecznie wybierz tę drugą pozycję.

No cóż ja będąc tyle lat w Japonii co autorka chyba miał bym więcej do opowiedzenia ? To co opisuje jest w większości znana ! Ogólnie mogli byśmy się nie jednego nauczyć od tego narodu ,jak nic dobry wzorzec ;)Wcześniej lub później muszę odwiedzić Azję ! I warto trochę przeczytać a może się przydać ? A tak po za tym to po przeczytaniu mogę powiedzieć "szału nie ma " ! ;)

No cóż ja będąc tyle lat w Japonii co autorka chyba miał bym więcej do opowiedzenia ? To co opisuje jest w większości znana ! Ogólnie mogli byśmy się nie jednego nauczyć od tego narodu ,jak nic dobry wzorzec ;)Wcześniej lub później muszę odwiedzić Azję ! I warto trochę przeczytać a może się przydać ? A tak po za tym to po przeczytaniu mogę powiedzieć "szału nie ma " !...

Książka Rebecki Otowa nie jest kompendium wiedzy na temat kultury i tradycji japońskiej, nie stara się być nawet wprowadzeniem w ten wielce złożony i trudny dla Europejczyków temat. Autorka koncentruje się na opisaniu świata (japońskiego),w jakim sama z własnego wyboru żyje od ponad trzech dekad, będąc żoną Japończyka z rodziny o wielowiekowych tradycjach i próbując w należyty sposób spełniać rolę japońskiej małżonki i gospodyni. A są to próby, z czego sama świetnie zdaje sobie sprawę, w zdecydowanej większości skazane na niepowodzenie. Może tylko jak najlepiej przejąć rozmaite domowe obyczaje, przejąć sposób życia w Kraju Kwitnącej Wiśni, zaadaptować się do tamtejszych norm i kultury. I choć wielu elementów nie udało jej się w pełni przyswoić, wiele - o czym otwarcie pisze - świadomie odrzuciła, to jednak udanie godzi swą wrodzoną mentalność osoby z Zachodu z ową nabytą, japońską.

Przyznam, że wsłuchując się w opowieść pani Otowa, byłam chwilami pełna podziwu. Pomimo iż spod stoicyzmu i opanowania, jaki charakteryzuje jej styl, wybija niekiedy wyraźnie zachodnia energia i dowcip, to jednak ogólny klimat książki wydaje się naprawdę znacznie bardziej japoński niż amerykański. Szczególnie jest to wyczuwalne w tych fragmentach, gdzie autorka opowiada o historii rodziny i domu swego męża, opisuje ogród, naturę, rozsmakowuje się w barwach kolejnych pór roku i związanych z nimi okolicznych zwyczajach. Piękne małe obrazki, pełne zasłuchania, skupienia i umiłowania harmonii. Czułam, że Rebecca naprawdę bardzo wiele zrozumiała i nauczyła się z japońskiego sposobu życia i myślenia. Tego, co ja rozumiem coraz mniej, im więcej o tym wiem...
_______________________
Opinia wysłana także na konkurs "Czytelnik Roku 2017/2018" Biblioteki Kraków

Książka Rebecki Otowa nie jest kompendium wiedzy na temat kultury i tradycji japońskiej, nie stara się być nawet wprowadzeniem w ten wielce złożony i trudny dla Europejczyków temat. Autorka koncentruje się na opisaniu świata (japońskiego),w jakim sama z własnego wyboru żyje od ponad trzech dekad, będąc żoną Japończyka z rodziny o wielowiekowych tradycjach i próbując w...

Bardzo przyjemna lektuda

Bardzo przyjemna lektuda

Bardzo fajne przedstawienie życia Japonii oczami Amerykanki, która wyszła za Japończyka i na stałe zamieszkała na prowincji Japonii :) minusem są tak krótkie rozdzialiki, autorka ledwo o czymś wspomni i już kończy temat, a o wiele rzeczy mogłaby zdecydowanie rozwinąć :/ mimo to polecam bardzo fanom kultury Japonii - szybko i lekko się czyta, a to trochę inny sposób spojrzenia na Japonię :)

Bardzo fajne przedstawienie życia Japonii oczami Amerykanki, która wyszła za Japończyka i na stałe zamieszkała na prowincji Japonii :) minusem są tak krótkie rozdzialiki, autorka ledwo o czymś wspomni i już kończy temat, a o wiele rzeczy mogłaby zdecydowanie rozwinąć :/ mimo to polecam bardzo fanom kultury Japonii - szybko i lekko się czyta, a to trochę inny sposób...

Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła swoim podejściem do życia w Japonii.

Z jednej strony zachwycała się kulturą i naturą kraju,a z drugiej strony opisywała dość trudną do zrozumienia i opanowania kulturę Japonii. Najbardziej urzekły mnie rozdziały skupiające się na duchowości Japończyków i ich silnym związkiem z naturą. Jednak niektóre opisy mogą zdawać się momentami nudnawe i przydługie, szczególnie te skupiające się sentencjach w dialogach używanych w zależności od sytuacji.

Trzeba jednak zauważyć, że nie jest to pozycja typu "przewodnik o Japonii", a bardziej książka zbliżająca się do formy pamiętnika zawierająca przemyślenia i odczucia autorki.

Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła swoim podejściem do życia w Japonii.

Z jednej strony zachwycała się kulturą i naturą kraju,a z drugiej strony opisywała dość trudną do zrozumienia i opanowania kulturę Japonii. Najbardziej urzekły mnie rozdziały skupiające się na duchowości Japończyków i ich silnym związkiem z naturą. Jednak niektóre opisy mogą zdawać się momentami...