Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie do księgarń trafił kolejny (już dziewiąty!) tom przygód Jacka Przypadka. Nasz detektyw ma do rozwiązania kolejne trzy sprawy. Tym razem dotyczą one najgłośniejszych nazwisk polskiej sztuki nowoczesnej i politycznej. Pierwsze śledztwo ma na celu znalezienie sprawcy śmierci Eweliny Marcakówny, o którą oskarżony jest podkomisarz Łoś i oczyszczenie go z zarzutów oraz wyciągnięcie z aresztu. „Zabiło ją to, co męczy wszystkich tu obecnych. Niespełnione ambicje bycia wielkim i sławnym artystą oraz nadmierna wyobraźnia.” „Tak, ten areszt ma swoje pewne plusy i w gruncie rzeczy pan Przypadek nie musi się aż tak bardzo spieszyć, żeby go stąd wyciągnąć. Odrobina świętego spokoju jeszcze nikomu nie zaszkodziła.” W następnej sprawie musi wyjaśnić zniknięcie obrazów malarza Zimnicy, które w krótkim czasie stały się niespodziewanie bardzo cenne. W dochodzeniu udaje się Przypadkowi odkryć udział tytułowych siedmiu mało wspaniałych. Ostatnia historia odnosi się do przemontowania instalacji najsłynniejszego twórcy tego gatunku Świtały. A ma to miejsce tuż przed otwarciem wernisażu w galerii Ewarysta Rosta (znanego z poprzednich części przygód naszego detektywa). Jacek kontynuuje rozwiązywanie śledztw, jeżdżąc na rowerze. Pomocni, jak zawsze, okazują się jego bezdomni pracownicy, mimo iż coraz więcej osób stara się wystrzegać ich obecności. Naszemu detektywowi udaje się oczyścić z zarzutów podkomisarza Łosia, z którym nawiązuje współpracę przy kolejnych sprawach. Bardzo mało pozostałych znanych nam bohaterów – Malwiny, Błażeja, państwa Przypadków, a nawet Agnieszki Storczyk. Przyjaciel Jacka jest bardzo zmęczony ojcostwem i wysokimi wymaganiami swojej żony, która dalej nie pała zbyt ciepłymi uczuciami do naszego detektywa. Błażej mało sypia, bierze zbyt dużo spraw, aby spełnić oczekiwania ojca i Ani, aby zarobić na nowe mieszkanie itd. Malwina sama nie wie, czy kocha Jacka czy go nienawidzi. Ale cały czas dąży do wyprowadzki i na koniec jej się to udaje. Krótki epizod dotyczy pani Felicji, z którą ostatecznie Jacek dochodzi do porozumienia i godzą się. W tle przewijają się Panie Teofila i Zygfryda. Ciągłe kłótnie i sprzeczki wywołują uśmiech na twarzy czytelnika. Cały czas za plecami Jacka czuć oddech Klempucha, który ciągle gdzieś się przewija na marginesie w kolejnych sprawach czy w życiu występujących bohaterów. Rewelacyjnie się czytało. Szybko, łatwo i przyjemnie. No może nie do końca przyjemnie. Ten tom jest mniej humorystyczny – podobnie jak dwa poprzednie. Świetnie, jak zwykle, wykreowane postaci, które z tomu na tom coraz bardziej się rozwijają. Dobrze nakreślona fabuła. Wątki ciekawe. Sprawy z nieoczywistymi rozwiązaniami. Realnie przedstawione środowisko światka artystycznego i politycznego warszawy. Takie satyryczne odbicie przywar twórców sztuki nowoczesnej i działaczy politycznych. Ciutek mniej wątków obyczajowych niż w poprzednich częściach. Mam nadzieję, że zostaną one rozwinięte w kolejnej części, na którą już czekam z niecierpliwością.