Jesteśmy społecznością, która kocha książki

JohnnyWalker rozpoczyna swój esej od prostego stwierdzenia, że wampiry „może nie istnieją w realnym otaczającym nas świat, to jednak żyją w naszej wyobraźni. Bez nich świat ludzkiej fantazji byłby znacznie uboższy i nudniejszy.” Już to wzbudziło we mnie niepokój… Rolą wstępu w jest wprowadzić czytelnika i przedstawić mu pewien cel, który nam przyświeca lub wizje jaką chcemy mu pokazać. Jest to etap bardzo ważny, bo decyduje o tym, czy ktoś zechce czytać dalej, czy nie. Ma również ogromny wpływ na to, jak tekst zostanie oceniony, czyli czy zostały zrealizowane zamierzenia autora. „Wampiry jak ludzie” tak wyraziście zarysowanego wstępu nie mają. Nie znajdziemy więc wskazówki czy brnąć dalej, czy jednak nie warto. Na podstawie tytułów poszczególnych rozdziałów, można jednak czuć się zachęconym. Jednak rozdział pierwszy brutalnie obnaża przed nami wizję autora... (...) Johnny Walker ma prawo do swoich poglądów i mniemań na temat wampirów. Nie można powiedzieć, że autor ma lub nie ma rację, bo ten tekst nie pretenduje do żadnych rozstrzygnięć. „Wampiry jak ludzie” ma przede wszystkim wartość poznawczą, bo pokazuje nam, jak różnie można pojmować potwora zwanego Wampirem. Z tego powodu warto go przeczytać. Wiele mu brakuje, ale jego forma prawie intymnej rozmowy w bibliotecznych kuluarach, może być początkiem do bardzo ciekawych dyskusji. Lubisz podążać za atramentowym królikiem? Pełna recenzja na: http://alicyawkrainieslow.blogspot.com/2014/06/wampiry-jak-ludzie-nowa-psychoanaliza.html