Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się po tej książce wiele - fascynuje mnie kultura Heian, "Opowieść o księciu Genjim" jest jedną z najpiękniejszych książek, jakie w życiu czytałam, więc w naiwności swojej wierzyłam, że zwyczajnie nie da się napisać nudnej książki na taki temat. A jednak. Przede wszystkim mam wrażenie, że autorka nie do końca zdecydowała, co w jej wersji ma się mieścić w pojęciu "muzyczność". W związku z tym opisywane są i instrumenty, i rola społeczna muzyki; swoista "muzyczność" frazy poetyckiej, i rola muzyki w konstruowaniu narracji oraz - i to chyba jest najciekawsze - czy muzyką dla japońskiego ucha jest tylko dźwięk wydawany przez instrumenty. Czyli - o wszystkim i o niczym. Rozumiem, że dla nakreślenia tła potrzebny jest rys historyczny rozwoju muzyki w Japonii, jej powiązań z filozofią władzy czy harmonii społecznej, zdaję sobie sprawę z tego, że dla dobra czytelnika należy opisać, na czym i jak się grało... ale gdzie w tym wszystkim jest muzyczność tekstu? Autorka we wstępie opisuje problemy, jakie napotyka badacz kategorii tak nieprecyzyjnej i trudnej do uchwycenia, jaką jest "muzyczność", ale mam takie nieładne wrażenie, że przebrnęłam 300 stron tylko po to, żeby ustalić, że nie warto było w ogóle podejmować badań na tym polu. Marta Wesołowska w swojej książce bada muzyczność na trzech przykładach prozy epoki Heian: nigdy nieprzetłumaczonej na polski "Opowieści o dziupli", "Zapisków spod wezgłowia" i "Opowieści o księciu Genjim". Ze względu na brak polskiego przekładu warto poświęcić szczególną uwagę właśnie części o "Opowieści o dziupli". Pozostałe dwie części zrobiły na mnie mniejsze wrażenie, szczególnie część ostatnia, gdzie omawiane fragmenty "Opowieści o księciu Genjim" zostały zinterpretowane bardzo schematycznie i powierzchownie. Zdaję sobie sprawę z tego, że przedmiotem analizy badawczej nie były tu relacje Genjiego z kobietami, ale jeśli porównać rozdział dotyczący kochanki muzycznie niedopasowanej z analizą przedstawioną przez Mitamurę Masako w "Genji monogatari odczytane z dworskich szat" (w "dziesięć wieków Genji monogatari w w kulturze Japonii"),to robi się trochę przykro. A był potencjał.