Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cecilia Galante w powieści „Jestem jaka jestem” porusza trudny temat życia w rozbitej rodzinie i przemocy domowej. Książka jest adresowana do młodzieży 11+. Ja łapię się pod tą kategorię więcej niż raz i pewne rzeczy były dla mnie potraktowane zbyt ogólnikowo i infantylnie, co jednak nie zmienia faktu, że jestem pod ogromnym wrażeniem sposobu przedstawienia tej historii. Wielkie brawa należą się autorce za postać głównej bohaterki: Hershey Hollenback. Nie można nie polubić tej dwunastoletniej, rezolutnej dziewczynki. Zwłaszcza gdy się pozna jej historię i gdy popatrzy się trochę na dorosłych jej oczyma. Pani Galante fenomenalnie pokazała sposób postrzegania świata i sposób odczuwania dziecka, które czuje, że nie jest najważniejsze dla swojej matki, a które kocha ją ponad życie i czuje się odpowiedzialne za nią. Hershey znajduje ukojenie w jedzeniu i choć nie chce być gruba, to tłuszcz staje się dla niej zbroją, za którą może się schować. Powieść jest pełna przetrąconych życiowo bohaterów. Poznajemy lokatorki schroniska dla ofiar przemocy domowej i ich historie. Autorka nie epatując brutalnymi scenami, pokazuje zagubienie tych kobiet i ich uzależnienie od mężczyzn wyrządzających im krzywdę, które nakręca strach przed samotnością. Matka Hershey dopiero przy samym końcu książki wzbudziła we mnie cień sympatii. Myślę, że było to spowodowane tym, że autorka doskonale oddała w niej pewien specyficzny typ kobiet, który w rzeczywistości budzi moją wściekłość. Ja naprawdę nie uważam, żeby świat matki musiał się kręcić tylko i wyłącznie dookoła jej dziecka, ale dbanie o jego bezpieczeństwo jest jej psim obowiązkiem. Gdyby jakiś facet skrzywdził moje dziecko – cholera, za takie coś, to się szprycha rowerowa w aortę należy, jak malowniczo stwierdził kiedyś osiedlowy koneser taniego wina, pan Waldi. Są pewne czyny, których usprawiedliwiać nie można. I są pewne granice, których przekroczenie powinno skutkować natychmiastowym zakończeniem wielkiej miłości. Jestem pełna podziwu dla pisarki, że tak doskonale oddała specyfikę przemocy psychicznej, która nie zostawia widocznych śladów, ale czasami bardziej niż przemoc fizyczna, odciska piętno na ofiarach. Przeszkadza mi nazbyt optymistyczne zakończenie powieści, głównie dlatego, że w rzeczywistości tego typu historie nie znajdują tak szybkiego i pomyślnego finału. Uważam jednak, że to bardzo ważna książka, którą powinny czytać dzieci i ich rodzice: dzieci, by zobaczyć, jak czasami życie się nie układa, dorośli, żeby zobaczyć, jak dzieci postrzegają pewne rzeczy.