Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to mój największy literacki wyrzut sumienia – czekała na przeczytanie 13 lub 14 lat. Jest również czwartym moim spotkaniem z historią Polski, po podręcznikach do historii, "Bożym igrzysku" Normana Daviesa oraz cyklu Pawła Jasienicy. "Dzieje Polski" to pozycja licząca sobie już 140 lat. Powstała w czasie, gdy polskie nauki historyczne dopiero raczkowały, a powszechną doktryną wśród historyków był polski mesjanizm dziejowy. Tymczasem autor postarał się napisać dzieło możliwie obiektywne, nie pozbawione jednak głosów ubolewania nad kolejnymi działaniami prowadzącymi pierwszą Rzeczpospolitą do upadku. Świetnie zostało przedstawione, jak od początku XVI wieku marnowane były kolejne próby poprawy ustroju Polski, jak z upływem czasu coraz mniejszej liczbie ludzi zależało na poprawie kondycji państwa. Nieraz ogarniała mnie złość, jak marnowane były kolejne okazje dziejowe lub w kluczowym momencie brakowało uporu, by opisywaną sprawę doprowadzić do końca. Jako, że historia XVI i XVII wieku streszczona została na około 140 stronach, szybko wymieniane są kolejne niewykorzystane szanse, aby Polska nie znalazła się w tak rozpaczliwym położeniu przed rozbiorami, a w czytelniku rodzi się złość na krótkowzroczność lub gnuśność przodków. Książka napisana jest lekkim, ale bogatym słownictwem, nad mało którym tematem autor rozwodzi się tak, żeby zaczynało to nużyć, tak więc nie ma co się jej bać. Krótko mówiąc – polecam wszystkim zainteresowanym historią Polski.