Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już drugi po Marquezie słynny pisarz iberyjski, któremu ze smutkiem muszę powiedzieć "Nie" i w tym przypadku także źródłem mojej negacji są opowiadania. Jest coś takiego w tym tomiku, co budzi we mnie automatyczny opór i odruch odrzucenia, nawet obrony. Czytając Ayalę czuję się jakbym słuchał kazania w kościele. Nie pierwszy już raz zaznaczam, że w literaturze jestem wielbicielem realizmu i dążenia do prawdy. Uzurpatorzy to zbiór opowiadań o dawnych władcach przedstawiony językiem baśniowym, wystylizowanym, wyidealizowanym, coś jak ewangelie z biblii, przypowieści, ludowe podania. Nie ma w tych opowiadaniach prawdziwych ludzi, a jedynie ich cienie błąkające się po świecie i podlegające zdarzeniom zesłanym na nie przez los. Religijność jaką przesiąknięte są te teksty jest dla mnie dyskwalifikująca. Dla autora istnieje tylko jedna dobra droga życia i jakiekolwiek odstępstwa od niej są źródłem zasłużonego cierpienia i kary. Bohaterowie są maksymalnie prości psychologicznie, prezentują wyłącznie postawę, na której opiera się główny wątek akcji, nie mają innych wątpliwości ani przemyśleń. Będę jeszcze próbował i z Marquezem i z Ayala, jednak moje aktualne doświadczenia rodzą wielkie zdziwienie z powodu tak powszechnej fascynacji literaturą iberyjską. Rozumiem, że pewnie wszyscy hiszpańskojęzyczni pisarze ze względów historycznych są silnie obciążeni piętnem katolicyzmu, liczę jednak gorąco, że znajdę jeszcze kilku, którzy z tych pęt potrafili się wyzwolić.