Steven Erikson

Zastanawiam się czy Erikson robi to specjalnie - oto bowiem mamy powrót do bohaterów z tomu czwartego. Nawet jak czytam tę serię w miarę szybko, to w międzyczasie przeczytawszy tom piąty, zdążyłem już pozapominać kto, co i dlaczego robił w „Domu łańcuchów”. Mam nadzieję, że to już ostatni taki raz i że pozostałe tomy będą w miarę ciągłą kontynuacją. Znów jest chaotycznie, znów prowadzone jest zbyt dużo wątków na raz, więc jeśli starci się na chwilę koncentrację to trudno się odnaleźć, kto jest z kim i właściwie gdzie. Na tym etapie wciąż najlepszy był dla mnie tom poprzedni, być może ze względu na nieco mniejszą skalę. W tym tomie znowu mocno odezwało się poczucie nadmiernej przypadkowości. Miałem wrażenie jakby autor zapisywał swoją sesję RPG i niektóre wydarzenia pojawiały się nie dlatego, że miały jakiś głębszy sens fabularny tylko dlatego, że tak akurat wypadło na kostkach. Ta maniera (biegunka wydarzeń) nadmiernie komplikuje już i tak skomplikowaną opowieść. Moim zdaniem na plus byłoby odchudzenie fabuły o te wtrącane nierzadko, tajemnicze wydarzenia, lub wyjaśnianie ich na bieżąco, w sposób dość bezpośredni, a nie ukryty pomiędzy liniami dialogowymi pobocznych bohaterów.