Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Anielska etiuda" budzi we mnie bardzo ambiwalentne uczucia. Od totalnego rozczarowania po zadowolenie z lektury. Ale do zachwytów mi daleko. Robert spotyka miłość swojego życia w czasie odwiedzin Jasnej Góry. Zakochanie od pierwszego wejrzenia, wspólne studia w Warszawie, ślub. Sielanka? Nie tym razem. Koleje losu sprawiają, że Robert traci ukochaną kobietę i staje się alkoholikiem prostą drogą zmierzającym do destrukcji. Koncepcja sama w sobie jest ciekawa. Droga bohatera, którego los obdarza różnymi przykrymi okolicznościami, który upada i podnosi się, ulega pozornej metamorfozie, by potem całkowicie odmienić swoje życie. Trudne problemy, bolesne tematy, potraktowane z rozwagą, bez narzucania zdania, mnóstwo odcieni szarości. Opisy zdarzeń, emocji są eleganckie, nawet wciągające, czasem poetyckie. Ale poza tym mnóstwo niespójności, niezgrabności językowych, błędy edytorskie i drukarskie oraz bardzo kiepskie dialogi. Pierwszy rozdział jakby pisany przez kogoś innego, tak słaby. Na plus jest na pewno postać Zygotki, która jest bardzo wyrazista ze swoim gniewem i poszukiwaniem sprawiedliwości. Pozostałe postaci raczej mdłe. Książka porusza niełatwe tematy, okładka obiecuje zostawić czytelnika w stanie zaniepokojenia, ale to się nie dzieje. Są jedynie słowa, które budzą mało emocji i trudno je poczuć i wziąć do siebie. Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytampierwszy.pl.