Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tylko i aż siedem prób: ziemi, wody, ognia, powietrza, eteru, umysłu i ducha. W głowie kołacząca się sentencja – OMNIA VINCIT AMOR – i tylko siedem dni, by doznać olśnienia, a raczej wizji własnej, magicznej osobowości, uświadomienia sobie swoich możliwości i... uda się ocalić świat przed szaleństwem Iwnw. Braterstwa, które pragnie krwi i poddaństwa, a może tylko zagłady? Jeden człowiek i jego wspomnienia, dwie kobiety złączone w tym samym akcie i poświęcenie. Ciała, które odmawiają posłuszeństwa, oraz umysły, nie będące w stanie ocalić samych siebie ani tym bardziej ogarnąć całości tego, co się dzieje. Wszystko oblane legendami ze wszystkich stron świata oraz przeświadczeniem o ciągłej walce dobra ze złem. W to wtopiona szlachetnie plakietka z niezbyt subtelnym hołdem dla ofiar 11 września... i to właściwie wszystko, co mogę powiedzieć o powieści Martina Langfielda. Może jeszcze poza czterema imionami głównych bohaterów: Robert, Katherine, Adam, Terri... i słowem „terroryzm”. Właściwie wszystko zaczyna się dość intrygująco, mamiąc zmysły, nie przygotowując na szok przepełnienia treści. Mamy lata osiemdziesiąte. Deszczowa, a jakżeby inaczej, Anglia. Sławny i otoczony legendami Uniwersytet w Cambridge. To tutaj, pod wodzą tajemniczego Adama, spotykają się trzy pary. Sześcioro ludzi wystawionych przez niego na pełną zagadek przygodę. Ich drogi wkrótce przestaną się plątać, ale trójka z nich, czyli Adam, Robert i Katherine, pozostaną związani na zawsze. Owe wspomnienia studenckich dni, przeplatają się z rokiem 2004 i latami bardziej bliższymi. Tym razem mamy Nowy Jork. Następuje kulminacja zdarzeń. Ciepły przełom sierpnia i września... Tajemnicza szkatułka, zbolałe małżeństwo Roberta i Katherine. Nie wiedzą, że wszystko w ich życiu to manipulacja, nie wiedzą iż wzajemnie sobie szkodzą... On wie, że ma uratować świat. To, co początkowo zdaje się być grą, w końcu okazuje się walka o przetrwanie i to nie tylko jego, ale też tych, którzy go otaczają. On – Jednorożec, musi odnaleźć 7 kluczy, poznać siebie, doznać mistycznego przebudzenia i pokonać Zło. Książka jak najbardziej spełnia wymogi powieści-zagadki. Niestety przepełniona i hołdująca amerykańskiemu wzorcowi przesycenia, męczy i nudzi. Traktując czytelnika jak osobę niezbyt rezolutną, autor przesadza z dopiskami i aneksami. A naprawdę mogło być nieźle. Retrospekcje, zaskakujące wtrącenia nieznanych tworów, wyjaśnienia, które spadają na końcu jak gromy z błękitu nieba... Mogło być nieźle. Tak, jest to pozycja typowa dla gatunku, poprawna, ale męcząca i denerwująca. Postacie są zbyt słabe, by się wybić ponad przesycone opisy. Walka dobra ze złem oczywiście intryguje, wtłoczenie legend starożytnych podnieca, ale wszystko razem, zmieszane z codziennością krwawych doniesień prasowych, męczy. Czy warto? Podobno spróbować zawsze.