Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jane Moore (ur. 1962),dziennikarka, TV prezenterka, no i autorka książek, w 2006 była nominowana do "British Press Award" w kategorii "Columnist of the Year". Omawianą - napisała w 2005 r., a ja przeczytałem ją jednym tchem, bawiłem się świetnie podziwiając autorkę, kobietę młodą, bo w momencie publikacji 43-letnią, że tak trafnie ujęła wszelkie niebezpieczeństwa grożące "drugim" żonom. Wartość tej książki mogą docenić w pełni ludzie starzy, „po przejściach”, z dużym doświadczeniem życiowym i w tym widzę przyczynę stosunkowo niskich ocen na LC, jako, że większość czytelników to ludzie bardzo młodzi. A ja, staruch, rżałem ze śmiechu, bo wszystkie przypadki opisane przez Moore, znam z autopsji. Do tego lekkość i gracja, czego udziałowcem jest młodziutka (1981) tłumaczka Dobromiła Jankowska. Postępowanie „drugich” żon wzbudzało we mnie ciąg odczuć: pierwsze to żenada z powodu beznadziejnie głupich ich prób polepszenia sytuacji, a następnie refleksja, że w rzeczywistości postępują one jeszcze gorzej. To nie są absurdalne wymysły autorki, lecz nawiązania do prawdziwych wydarzeń, gdy „tonący się brzytwy chwyta” tzn., gdy „drugie” żony „walczą z wiatrakami” starając się wyeliminować wpływ przeszłości swoich mężów na teraźniejszość. Życie „drugich” małżeństw płata dziwne figle. Dla mnie ta lektura to „fajna” groteska na temat bezradności człowieka, wobec losu.