Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś mnie podkusiło, żeby skierować się w stronę fantasy słowiańskiej. I był to bardzo dobry strzał. Powieść Marka Kazimierczaka przedstawia pięknie odmalowany świat ziemi goślińskiej, gdzie rozciąga się nieprzebyta puszcza, miejsce współistnienia ludzi w rozrzuconych osadach i zwierząt, które prowadzą człowieka do swoich bóstw. I tak różne plemiona czczą bogów saren, bogów turów czy bogów rysi. Choć ta animalna teologia nie jest pogłębiona(choć może należałoby powiedzieć, że jej pogłębienie nie jest tematem powieści) to wzbudza sympatię czytelnika. To co mnie ujęło przede wszystkim to wyraziście przedstawiona wizja równowagi jednoczącej całą przyrodę, której człowiek jest istotnym elementem. Nie próbuje jednak nią zawładnąć, lecz wsłuchuje się w nią, uczy od niej i uznaje jej prawa. Źle kończą ci, co temu porządkowi się przeciwstawiają. Nie byłaby to jednak fantasy, gdyby i tutaj nie pojawiło się zło. To reprezentuje demoniczna strzyga wysyłająca przeciw ludziom swe upiory zwane zwiadowcami. Strzyga i związane z nią moce chcą opanować puszczę i zniszczyć ją. A celem jej ataku stają się ludzie, zwierzęta i inne istoty(także nadprzyrodzone),które puszcza żywi. Nie wiem czy taki był zamysł autora, ale przyszło mi do głowy, że strzyga może być przenośnią cywilizacji technicznej, która chce Naturę splugawić i wchłonąć. Byłaby to więc powieść z wymową ekologiczną, której ja ochotnie przyklasnę. Naprawdę piękna, czarująca powieść.