Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy tylko zobaczyłam tę książkę czułam, że jest po prostu w moim guście. Urzekła mnie piękna okładka ze złotymi listkami, ale przede wszystkim zaintrygował opis. Lubię powieści z historycznym tłem i lubię, gdy literacka fikcja splata się z rzeczywistymi wydarzeniami. Tu dodatkowo pojawiają się fascynujący bohaterowie- siostry Brönte, ich mniej znany brat oraz femme fatale tej historii- Lydia Robinson. Nie da się ukryć, że miałam bardzo duże oczekiwania względem „Kochanki pana Brönte” i przyznam szczerze, że trochę się rozczarowałam. Początkowo trudno mi było wczuć się w tę historię. Trochę przeszkadzała mi pierwszoosobowa narracja, choć powinna być atutem książki, bo bez wątpienia to Lydia miała być jej centralnym punktem. Nie do końca też polubiłam bohaterkę- była dla mnie niespójna i nieco chimeryczna. Oczekiwałam płomiennego romansu, a tymczasem otrzymałam gorzką opowieść o potrzebie uwagi i miłości oraz smutny obraz pozycji kobiety w społeczeństwie XIX wieku. I mimo to (czy w kontekście ostatniego zdania może właśnie dlatego) uważam, że jest to naprawdę bardzo dobra powieść. Nieoczywista, ciekawa, wciągająca. Koniecznie trzeba też przeczytać komentarz od autorki umieszczony na końcu książki. Dowiemy się z niego co jest prawdą, a co tylko wytworem wyobraźni autorki.