Christo Stoiczkow

Christo Stoiczkow. Autobiografia. Czy warto przeczytać? Tak, warto. Oczywiście książka nie jest pozbawiona wad. Co mnie w niej rozczarowało? O ile zdawkowy opis dzieciństwa jakoś przebolałem, o tyle początki Christo Stoiczkowa w poważnym futbolu miały w sobie zbyt mało specyficznego klimatu Ludowej Republiki Bułgarii. Na początku nie pasował mi też lekko ociężały styl, ale ten na kolejnych stronach jakby ewoluował i stał się naprawdę przyjemny w odbiorze. Przez cały czas czuć w nim było tego Christo, którego kojarzę z telewizji, a współautor okazał się zupełnie niewidoczny. Stoiczkow opowiedział nam oczywiście tylko o tym, o czym chciał opowiedzieć, a pewne sprawy przemilczał, ale gdy już się za coś zabrał, to przynajmniej potrafił trzeźwo ocenić, kiedy postąpił słusznie, a kiedy popełnił błąd. „Sztylet” to człowiek o wielkim ego i ani na moment tego nie ukrywa. Jednocześnie jednak nie jest przy tym bucem i arogantem, dzięki czemu tylu ludzi go lubi, podziwia i szanuje. Często wylicza kogo zna, z kim pił i kto do niego dzwonił. Niektórych czytelników może to irytować, ale z drugiej strony w ten sposób zaglądamy trochę do jego życia prywatnego, do którego tak skrzętnie broni dostępu. Dla kogo jest książka Christo Stoiczkow. Autobiografia? Zdradzę wam sekret. Mój dziadek był Bułgarem z krwi i kości, a moja babcia tuż po studiach wyemigrowała do Sofii. Na Bałkanach bywam bardzo często, a mundial 1994 miałem okazję śledzić z pozycji mieszkańca sofijskiego osiedla, bo akurat trwały wakacje i rodzice wysłali mnie do dziadków. Pamiętam przede wszystkim wygrany ćwierćfinał z Niemcami i śpiewy, którym nie było końca do białego rana. Christo Stoiczkow stał się wówczas jednym z moich ulubieńców, chociaż moja bułgarska rodzina raczej nie przepadała za tym jegomościem. Po wielu latach zrozumiałem, dlaczego. Otóż Christo przed laty był zawodnikiem CSKA Sofia, a oni wszyscy kibicowali Lewskiemu. Podziały na Czerwonych i Niebieskich nadal są aktualne i od lat tak naprawdę niszczą bułgarski futbol od środka, o czym Stoiczkow w swojej autobiografii też opowiada. Dla mnie ta książka była przede wszystkim powrotem do dzieciństwa z perspektywy piłkarza, którego podziwiałem. Na pewno przypadnie ona do gustu osobom lubiącym charakternych sportowców oraz tym, którzy z łezką w oku wspominają piłkarskie lata dziewięćdziesiąte. Książki nie polecam tylko ortodoksyjnym fanom Realu Madryt, których niektóre komentarze Christo na temat Los Blancos mogą nieźle wkurzyć. Ale taki ten „Sztylet” już jest – dla niego albo coś jest czarne, albo białe. Szary kolor nie istnieje. Jest to fragment recenzji z mojego bloga: legendysportu.pl