Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze powiedziawszy moja wiedza na temat wiosennej ofensywy 1. Frontu Ukraińskiego w 1944 roku jest niewielka. Przez wiele dekad ta problematyka była nieobecna w polskiej historiografii, z uwagi konieczność poruszenia niewygodnego tematu „wyzwalania” Kresów II Rzeczypospolitej. Swoją drogą, patrząc przez pryzmat polskiej historii dziwnie patrzy się na operacje wojskowe toczące się w pobliżu Podhajec, Buczacza czy Zbaraża. Siłą rzeczy dzieje obrony Tarnopola w okresie 25.03.-15.04.1944 r. były dla mnie nieznane. Z tym większym zainteresowaniem sięgnąłem po książkę wydaną przez oficynę Napoleon V. Atutem tej publikacji jest niewątpliwie zwięzłość. Autor nie traci czasu na omawianie kontekstów i ogólnej sytuacji na całym froncie wschodnim, skupiając się tylko na odcinku związanym z operowaniem XXXXVIII Korpusu Pancernego. Dominuje spojrzenie z punktu widzenia jednostek operujących wokół Tarnopola, przemieszczenie poszczególnych jednostek podległych dowództwu generała Hermanna Balcka ukazano dość szczegółowe, co dla niecierpliwych miłośników historii może być denerwujące – zwłaszcza że aneks z mapami został umieszczony na końcu książki. Jeżeli czegoś tutaj zabrakło, to szczegółowej relacji przebiegu obrony Tarnopola. Czytając dramatyczne radiogramy z twierdzy możemy sobie tylko wyobrażać jak wyglądała walka o każdy dom, bez zaopatrzenia i medykamentów. Miasto i jego nieliczna, niespełna 5-tysięczna załoga zapłaciły ogromną cenę za przymiot bycia „twierdzą”. Tarnopol nie był przygotowany, choćby prowizorycznie, do pełnienia takiej roli i uległ ogromnym zniszczeniom. Zaś z obrońców udało się wydostać ledwie 55 żołnierzom. Znacznie lepiej opisano za to przebieg nieudanych prób odsieczy prowadzonej przez jednostki 9 Dywizji Pancernej SS „Hohenstaufen” – zadziwia przy tym tak wielka indolencja generała Wilhelma Bittricha, który jeszcze w tym samym roku odznaczył się w bitwie pod Arnhem. W trzech słowach: bardzo interesująca publikacja.