Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odkąd w 1999 r. wydany został zbiór opowiadań pt. "Bunt", przeszło szesnaście lat, przyszło nam czekać na ukazanie się kolejnej pozycji beletrystycznej, której fabuła osnuta by była wokół zagadnień związanych z szeroko pojętym współczesnym nacjonalizmem. Spragniony tego typu literatury, zakup tej książki potraktowałem jako coś oczywistego i naturalnego. Dodatkowym bodźcem była znajomość publicystyki autora, co tylko zwiększyło apetyt na kolejny owoc jego twórczości. Walka. Tym krótkim rzeczownikiem śmiało można opisać motyw wiodący przewijający się przez karty powieści. Gdy jednak Regalica skupiał się głównie na technicznych kwestiach walki z systemem, to Gower idzie o wiele dalej. Stawia mocny akcent na walkę wewnętrzną, dylematy oraz przemianę głównego bohatera. W "Tańcu na linie" próżno szukać epicko opisanych zadym czy bójek, a kto oczekuje tego typu rozrywki niskich lotów srogo się zawiedzie. Fanatyzm. Immanentna cecha opisanych postaci. Począwszy od fanatycznego kibica, poprzez ulicznego aktywistę, który nie waha się sięgać po najbardziej wyszukane środki jak szantaż, a kończąc na gorliwym katoliku, szukającym odpowiedzi w wierze, a sensu życia w Bogu. Polityczny żołnierz. Ideał ku któremu dąży bohater. Wolny od nałogów i odporny na pokusy konsumpcjonistycznego świata, bezgranicznie oddany sprawie i świadomy swoich celów. Mimo, że targają nim rozterki, to konsekwentnie podążą wytyczoną ścieżką. Przesłanie, które niesie ze sobą lektura ma bardzo osobisty charakteru. W tym względzie można się pokusić o interpretację utworu, jako swoistego pamiętnika, a nawet autobiografii autora - młodego człowieka, który szuka celu i sensu w życiu oraz walczy ze światem pozbawionym wartości. Walkę tą prowadzi jednak przede wszystkim przeciwko "złemu". Książka nie pozbawiona jest również wad. Uwidacznia się brak porządnej korekty i redakcji. Zdarzają się błędy w zapisach dialogów czy "niezgrabne" formułowane zdania. Kwestie wypowiadane przez bohaterów brzmią czasem jak kazania lub prelekcje, a nie normalna rozmowa, przez co stwarzają wrażenie nienaturalności. Wszystko to zrzucić można na karb specyfiki tego typu twórczości.