Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie tzw. "second chance romance"? Ja ostatnio, przy wybieraniu kolejnej lektury, przejawiam dziwną obsesję dążenia właśnie do tego jednego gatunku. W prawdziwym życiu, w odniesieniu do związków, jestem zwolenniczką pójścia do przodu i nie wchodzenia dwa razy do tej samej rzeki, ale w literaturze te historie są taaaaaakie piękne! Ręka do góry, kto nie lubi "Pamiętnika" i kogo R.Gosling jako Noah, walczący o swą pierwszą miłość, nie powalił na kolana? Mnie powalił. To wróćmy do "Don't let go" gdzie o serca czytelniczek walczy Jules Doucette oraz Noah Ryan (ciekawe czy dobranie imienia i nazwiska było tutaj zupełnie przypadkowe ;-) Ich wielka, młodzieńcza miłość urywa się nagle, a rozłąka trwa aż 26 lat. Powód rozłąki jest zrozumiały, decyzja o powrocie też. Może można było skrócić te męki bohaterów i zaserwować im możliwość powtórnej konfrontacji jeszcze przed czterdziestką, ale taki był pomysł autorki i pozostaje nam się tylko do tego dostosować. Tłem historii jest małe miasteczko, gdzie każdy kąt przywołuje wspomnienia, wszyscy wszystkich znają i nie jest łatwo zapomnieć i naprawić błędy przeszłości. Nie miałam żadnych zastrzeżeń do bohaterów, a małe miasteczka i ich mentalność zawsze, podczas lektury, wzbudzają uśmiech na mojej twarzy. Ludzkie wady są pewnie lekko przerysowane, a romantyczne chwile porządnie przesłodzone, ale przynajmniej gwarantują miłe chwile spędzone z książką. Tu wszystko na plus. Moje jedyne "ale" dotyczy przewidywalności. Wiem, że trudno wyjść poza utarte schematy, ale z pewnością można jeszcze czymś zaskoczyć czytelnika. Tu nic mnie nie zaskoczyło, ale czas spędzony z tą książką był wyjątkowo przyjemny, stąd tak wysoka ocena. Polecam i chcę więcej facetów takich jak Noah i kobiet takich jak Jules!