Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kazimierz Raszewski herbu Grzymała – polski dowódca wojskowy, podpułkownik huzarów Armii Cesarstwa Niemieckiego i generał broni Wojska Polskiego. Służbę wojskową rozpoczął w 1885 r. wstępując do pruskiego 6 Pułku Huzarów im. Hrabiego Goetzena w Prudniku, następnie od 1896 r. w 4 Pułku Huzarów im. von Schilliego w Oławie. Awansowany na rotmistrza w 1901, a na majora w 1913 i w tym samym roku został przeniesiony do 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii. W czasie I wojny światowej był zastępcą dowódcy 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii Franciszka Józefa I stacjonującego w Szlezwiku. W styczniu 1915 został dowódcą tego pułku. Jesienią 1917 pod Dyneburgiem mianowany został dowódcą spieszonej Brygady Strzelców Konnych. 27 stycznia 1918 awansował na podpułkownika. W kwietniu tego roku przeniesiony na front francuski i mianowany zastępcą dowódcy pułku piechoty, a następnie dowódcą Samodzielnej Brygady Piechoty. Koniec wojny zastał go w Lotaryngii. W styczniu 1919 powrócił do Poznania, a od lutego w Wojsku Polskim brał udział w Powstaniu Wielkopolskim.
Do Armii Wielkopolskiej przyjęty został w stopniu pułkownika i 15 stycznia mianowany dowódcą 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 20 marca tego roku mianowany szefem Wydziału Wojskowego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. 1 kwietnia dekretem NRL mianowany generałem podporucznikiem. 19 sierpnia 1919 został wyznaczony na stanowisko generała do zleceń przy głównodowodzącym Wojsk Polskich byłego zaboru pruskiego. 11 września 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Pomorze”. 19 września 1919 – 2 czerwca 1920 dowódca 6 Dywizji Piechoty, a potem do lipca 1920 Grupy Operacyjnej złożonej z 6 i 17 Dywizji Piechoty. Od lipca do sierpnia 1920 dowódca 2 Armii na froncie bolszewickim. Zawiódł jako dowódca operacyjny. W sierpniu 1920 usunięty ze stanowiska dowódcy armii i mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej Pomorze i linii Wisły. Od końca sierpnia 1920 był dowódcą Okręgu Generalnego Poznań, a później Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.
W 1921 został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. 25 marca 1925 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy OK Nr VII, 28 maja 1925 awansował go na generała broni, a z dniem 31 maja tego roku minister spraw wojskowych przeniósł go w stan spoczynku.
Na emeryturze zamieszkał w Poznaniu. Przewodniczył organizacji polskich monarchistów, utrzymywał kontakty z towarzyszami broni z armii niemieckiej i uczestniczył w ich zjazdach w Niemczech. Po wkroczeniu Niemców w 1939 do Poznania aresztowany i uwięziony przez gestapo. Uwolniony w styczniu 1941, wkrótce zmarł. Pochowany 17 stycznia 1941 na cmentarzu górczyńskim.