Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce niebyło nic co by mnie przekonało żebym po nią sięgnęła, ale zawsze staram się nie oceniać książki po okładce. Postanowiłam, że ją przeczytam , jednak to co w niej znalazłam przerosło wszelkie moje oczekiwania. Postaram się przybliżyć wam tę lekturę, najlepiej jak tylko się da. W tej książce Kinga Trześniowska stawia wiele pytań, ale wszystkie one składają się na to jedno fundamentalne: jaka jest rola człowieka w świecie? Autorka ukazuje przestrzeń pozornie idealną, jednakże w szafach mieszkańców spokojnej, cichej miejscowości kryje się wiele szkieletów. Przepych nie przekłada się ani na miłość, ani na szczęście, sądowi obce jest pojęcie sprawiedliwości, a dziecko obce jest swoim rodzicom i nawet zdolności parapsychiczne zdają się nie pomagać. Czy w ułożeniu wpływów skazującym jednostkę z góry na porażkę warto jest pomagać? Ile może zmienić dobra wola jednego człowieka? Jest to jedna z tych książek, która nie powinna być w ogóle napisana. Ma tak wiele wad, że szkoda było marnować na nią papier. Podczas czytania czułam się jakbym czytała podręcznik do etyki, a nie powieść, jakby mogło się wydawać, obyczajową czy nawet kryminalną. Autorka skupiła się na umoralnianiu i wywodach filozoficznych, każde zachowanie opisywane było na co najmniej dwie strony za nim przeszła do sedna sprawy, już nie wspomnę, że wielokrotnie wywody się powtarzały. Akcja w książce była bardzo kulawa i sztuczna, ze spokojnym sumieniem mogę stwierdzić, że autorka za dużo na oglądała się programów typu „Sędzia Anna Maria Wesołowska” oraz „Sąd Rodzinny”. Nie przyłożyła się w żaden sposób aby to co pisze było sensowne i w miarę przekonywujące. A na dokładkę w to wszystko próbowała wpleść fantastykę, która wywołała u mnie histeryczny śmiech. W żenujący sposób wplotła elementy paranormalne, które były lekką przesadą, już nie mówiąc o tym, że nie było wiadomo o co w ogóle chodzi. Tak niedopracowanej książki jeszcze nie czytałam. Wszystko było sztuczne, już nie wspominam o samej treści, która przyprawia o mdłości. Czytając te wypociny po każdym rozdziale musiałam odpocząć i ochłonąć. Grafomania osiągnęła nowy poziom w ludzkiej głupocie. Jedno jest pewne autorka powinna trzymać się z daleka od pisania. Do tej pory nie mogę zrozumieć czym kierowała się autorka pisząc tę książkę, skoro chciała uczyć innych etyki i moralności mogła napisać podręcznik. Przez te wszystkie opisy ludzkiego zachowania bardzo ciężko przebrnąć, tego nikt normalny nie przeczyta. Gdybym nie była blogerem, który pisze recenzję, nigdy w życiu nie sięgnęła bym po tą lekturę. To jest świetny przykład jak nie powinna wyglądać dobrze napisana powieść. Samo zakończenie książki to czysty absurd, zaczerpnięty z Wikipedii, aby przedstawić sławne i bogate osoby, które się powiesiły. Po tym zakończeniu opadły mi już wszystkie siły, a ból głowy był tak potężny, ze chciało mi się płakać. PS. Miałam dołączyć dwa fragmenty z tej książki, ale jak siadłam aby je przepisać uznałam, że to nie najlepszy pomysł. Lepiej będzie po prostu jak sobie odpuszczę i zapomnę jak najszybciej o tej pozycji. Moja ocena : 1/10 (to i tak za dużo)