Jesteśmy społecznością, która kocha książki

nigdy wcześniej okładki żadnej książki tak skrupulatnie nie chowałam, jadąc tramwajem i istnieje duże prawdopodobieństwo, że już żadnej następnej ludzie nie skwitują takim spojrzeniem, jak tej (najpierw na książkę, potem na mnie, uniesieniem brwi i przetrzymaniem wzroku). wiążą mnie z tym klubem lepsze i gorsze wspomnienia, więc przeczytałam, jak został zaniedbany i jak się stoczył. praktycznie całą historię można streścić w dość obrazowy sposób: jeśli słyszeliście, jak coś głośno huknęło, to wisła (stopniowo oddawszy co ważniejsze stanowisko w zarządzie kiboliadzie) spadła z poziomu swoich oczekiwań na poziom swoich możliwości. kawał dobrego reportażu śledczego, w którym momentami drażnią powtórzenia, trochę to jest wymieszane jak groch z kapustą, ale podstawowa konkluzja jest taka, że kibice bojówki przez lata okradali własny klub z pieniędzy, handlowali narkotykami, cięli ludzi maczetami na głównych ulicach w biały dzień i wielu z nich do dziś nie poniosło z tego tytułu żadnych konsekwencji. można poczytać o torturach i o ksywkach, kilka z nich nawet da się rozszyfrować. przerażająco smutna książka pod względem sportowym, ale ważna środowiskowo. może tylko poza niektórymi trochę zbyt patetycznymi porównaniami typu: „kibole to rak, który zjada polską piłkę od środka”. i jeszcze jedna rzecz na koniec: apostrofy autora do niedzielnych kibiców, że swoimi pieniędzmi wrzucanymi do stadionowych puszek wspierali bandytów i cynizmy o tym, czy są z tego powodu z siebie dumni, radziłabym sobie schować w kieszeń, bo jak ktoś z dziećmi chce przy zapiekance pooglądać mecz, to średnio się zajmuje śledzeniem ludzi z skwk.