Wyniki zostały opublikowane wczoraj http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/4249/wygraj-literacka-koszulke-na-lato-r...

Wyniki zostały opublikowane wczoraj http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/4249/wygraj-literacka-koszulke-na-lato-r...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Czy już są wyniki?

Czy już są wyniki?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zostanie rozwiązany na dniach! Najprawdopodobniej jutro :) Przepraszamy za opóźnienie.

Konkurs zostanie rozwiązany na dniach! Najprawdopodobniej jutro :) Przepraszamy za opóźnienie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kiedy wyniki ? Ktoś z redakcji mógłby odpowiedzieć na moje pytanie ?

Kiedy wyniki ? Ktoś z redakcji mógłby odpowiedzieć na moje pytanie ?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najbardziej twórcze lata Herberta przypadają na okres, w którym dostępność sztuki była rodzajem wyróżnienia, dlatego też jego analizy kultury zawsze miały charakter religijno-mistyczny. Herbert był profetą, „barbarzyńcą w ogrodzie” sztuki, „apostołem w podróży służbowej”. Ale był również artystą poszukującym zapachów, światła, tego, co niepochwytne, trudne do określenia, ale tworzące aurę miejsca. I mimo że jego zapatrywanie na świat wynikało z prywatnych eksploracji niedostępnych dla ówczesnego przeciętnego człowieka PRL-u, nie wolno mu nigdy było odmówić ogromnej wiedzy, na kulturę patrzył bowiem zawsze oczami erudyty, poety, człowieka rozumiejącego więcej i lepiej przygotowanego. Świat nie istniał dla niego poza historią, dlatego wszelkie mówienie o niej wychodziło od spojrzenia wstecz lub kończyło się na nim. Indywidualne wrażenia mieszał z dyskursem historycznym i traktatem o sztuce. Jego fascynacja przebiegała od prehistorycznych rysunków w jaskiniach do sztuki współczesnej. Był konsumentem kultury bardzo wymagającym, z tego też względu uważam, że dzisiejsza ogólnodostępność, płynne granice rzeczywistości, konsumpcjonizm, zatracenie świadomości wyższych idei, składałoby się na surową ocenę dzisiejszej kultury przez poetę. Jestem jednak przekonana, że Herbert nigdy krytyki rzeczywistości nie dokonałby przez idealizowanie historii. Był bowiem kimś w rodzaju demaskatora, i zapewne tej cechy swojego charakteru nie pozbyłby się nigdy. Dalej prowadziłby swoją krucjatę przeciwko wszelkim ideologizacjom, jednostronnym zapatrywaniom na świat czy aktualne wydarzenia historyczne czy polityczne. I tak jak nie znosił zamykających wszelką drogę interpretacjom założeń historyków sztuki, uznawania ich spojrzenia na sztukę za spojrzenie jedynie poprawne, tak teraz odrzuciłby wszelkie próby martyrologii i niemej przynależności do określonych grup czy frakcji politycznych.

Najbardziej twórcze lata Herberta przypadają na okres, w którym dostępność sztuki była rodzajem wyróżnienia, dlatego też jego analizy kultury zawsze miały charakter religijno-mistyczny. Herbert był profetą, „barbarzyńcą w ogrodzie” sztuki, „apostołem w podróży służbowej”. Ale był również artystą poszukującym zapachów, światła, tego, co niepochwytne, trudne do określenia,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciężko już być Panem Cogito. Ciężko BYĆ w ogóle i tak na prawdę, i tak na prawdę być sobą. Długo zastanawiałam się, co obecnie Pan Cogito mógłby sobie myśleć.. Po fali odurzenia wolnością przyszedł czas na gorzkie rachunki.. Nie tylko te sumienia. Leninowskie kurtki, czerwone chusteczki, inne szaty- podarte. Choćby tylko dla przyzwoitości. Jedyne co zostało z garderoby w całości to śnieżnobiałe rękawiczki. Obecnie bardzo w cenie. Bo teraz nie o krwi, nie o wilkach, nie o guzikach.. Brudzą. Na resztę- co sezon są przeceny. Atrakcyjne. Antyczni bohaterowie też już by się nie sprawdzili. Dziś ich metody są aż nazbyt barbarzyńskie. Nawet jak ja bogów. Nawet jak na książęta. Lub martwe mrówki. Są na to odpowiednie paragrafy. Kwestia smaku? W ustach krzepnie z rozczarowania gorzka gruda. Coś jakby do splunięcia. Coś o kształcie i konsystencji obola. Po wypluciu brzęczy trzydziestoma srebrnikami. Nie tak miała smakować wolność.

Ciężko już być Panem Cogito. Ciężko BYĆ w ogóle i tak na prawdę, i tak na prawdę być sobą. Długo zastanawiałam się, co obecnie Pan Cogito mógłby sobie myśleć.. Po fali odurzenia wolnością przyszedł czas na gorzkie rachunki.. Nie tylko te sumienia. Leninowskie kurtki, czerwone chusteczki, inne szaty- podarte. Choćby tylko dla przyzwoitości. Jedyne co zostało z garderoby w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pan Cogito, gdyby zachował zdolność,
która utrzymuje wszelką egzystencję,
nie zauważyłby znaczącej różnicy między
światami.

Czy tak bardzo różni się jeden z drugim?
Czy istotnie można odmienić ludzkość w ćwierć setki?
Czy wreszcie potrafisz powiedzieć o sobie "jestem wolny"?

To tak jakby człowiekowi skazanemu na dożywocie - myśli dalej Cogito, bo myśl tchnęła w nim drugie życie - rozkuć kajdany.
Wystawić go na słońce.
Przeraził się.

Wrócił do siebie.

Pan Cogito, gdyby zachował zdolność,
która utrzymuje wszelką egzystencję,
nie zauważyłby znaczącej różnicy między
światami.

Czy tak bardzo różni się jeden z drugim?
Czy istotnie można odmienić ludzkość w ćwierć setki?
Czy wreszcie potrafisz powiedzieć o sobie "jestem wolny"?

To tak jakby człowiekowi skazanemu na dożywocie - myśli dalej Cogito, bo myśl tchnęła w nim drugie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

HERBERT
Pan Cogito zawsze myślał, że bohaterowie są wieczni, że za sto, dwieście, tysiąc lat wciąż będą poruszać świetlne struny duszy kryjące się we wszystkich chudych rękach, pałąkowatych nogach, piegowatych buźkach i zadartych nosach tego świata. Ale zobaczył rano małego chłopca i zadał sobie pytanie: co dziś mały chłopiec zabiera ze sobą na swoją pierwszą samotną wyprawę? Na ten niebezpieczny odcinek drogi dzielący jego dom od najbliższej szkoły? czy w kieszeni wytartych spodni spoczywa niewzruszona, ale zawsze gotowa proca? czy matka składa najsłodszy pocałunek na młodzieńczym czole i macha ręką na pożegnanie? czy chłopiec odgarnia za długą grzywę i mówi jej, by nie płakała, przecież jest już mężczyzną? Czy chłopiec ma czym pokonywać zło?

Pan Cogito cicho sobie odpowiada: chłopiec nie ma, czym pokonywać zła. Chłopiec już nawet nie wie, co jest zło. Ja sam już nawet z trudem rozpoznaję, co jest zło (w pierwszej chwili myślę, że to wina podstarzałych już oczodołów, ale zaraz sobie przypominam, że w okularach też mam z tym trudności). Więc jeśli nawet ja nie umiem, to co dopiero ten ryży szkielet, którego widziało się rano? Szedł z mamą za rękę, „tego nie wolno, trzymaj się blisko, zostaw, bo się pobrudzisz”. Czy ten chłopiec słyszeć mógł kiedyś Opowieści? Gilgamesza, Dawida, Telemacha? Ten chłopiec nie powiedział matce, by nie płakała. Ta matka nie pomachała mu na pożegnanie.

Boję się, że nigdy nie udowodni sobie i światu, że jest dzielny (a jest. wszyscy sześcioletni chłopcy są), że nigdy nie ruszy na swoją Ryżomachię i nigdy nie dołączy do grona zimnych czaszek. Tylko strach pomyśleć z czyjej to winy.

HERBERT
Pan Cogito zawsze myślał, że bohaterowie są wieczni, że za sto, dwieście, tysiąc lat wciąż będą poruszać świetlne struny duszy kryjące się we wszystkich chudych rękach, pałąkowatych nogach, piegowatych buźkach i zadartych nosach tego świata. Ale zobaczył rano małego chłopca i zadał sobie pytanie: co dziś mały chłopiec zabiera ze sobą na swoją pierwszą samotną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miłosz

Pewnie pomyślał by, że Polska idzie w złą stronę.
____________________________________________________________________

Bielusieńki gołąbku,
Przybyłeś w obłokach,
Lecz w jakich chmurach osmaliłeś swe piórka,
Choć lot twój,
Wzlotu przypomina chwilę,
Czy wróci czas,
Gdy znów będziesz biały ?

Miłosz

Pewnie pomyślał by, że Polska idzie w złą stronę.
____________________________________________________________________

Bielusieńki gołąbku,
Przybyłeś w obłokach,
Lecz w jakich chmurach osmaliłeś swe piórka,
Choć lot twój,
Wzlotu przypomina chwilę,
Czy wróci czas,
Gdy znów będziesz biały ?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ponieważ żyli prawem sępa
historia głośno o nich krzyczy
pozostał po nich dług u wszystkich
i sto tragedii już bez przyczyn

szybciej niż w stołek celny kop
trafiła w serce apopleksja
wódka zamgliła mętny dawno wzrok
i dymu smuga - jak refleksja

już się nędzą nie skalają
już biedy żaden ani dotknie
cygara wprost z Hawany ćmią
i sączą wolno whisky krople

nie opłakał ich Pilecki
nie pogrzebali ci spod Gdańska
i będą tak przez całą wieczność
drwić kpiąc z wszystkiego chamsko

przegrali honor w ruskiej ruletce
gdzie strzał był jednym kłamstwem więcej
nie nam osądzać - honorowym?
nie nam pogardzać lecz wyciągać ręce

ponieważ żyli prawem sępa
historia głośno o nich krzyczy
pozostał po nich dług u wszystkich
i sto tragedii już bez przyczyn

___
Czyli autorska wariacja z wierszem "Wilki" pisana pod polityków i wszystkich kłamców, jacy kiedykolwiek psuli krew. Na pohybel.

Ponieważ żyli prawem sępa
historia głośno o nich krzyczy
pozostał po nich dług u wszystkich
i sto tragedii już bez przyczyn

szybciej niż w stołek celny kop
trafiła w serce apopleksja
wódka zamgliła mętny dawno wzrok
i dymu smuga - jak refleksja

już się nędzą nie skalają
już biedy żaden ani dotknie
cygara wprost z Hawany ćmią
i sączą wolno whisky krople

nie opłakał ich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej