"Jest taki rodzaj literatury dobry, kiedy się nudzisz. Pełno tego. Jest literatura dobra na czas, kiedy jesteś spokojny. To jest najlepsza literatura, tak mi się wydaje. I jest też literatura na smutek. A także na radość. Jest literatura dobra, kiedy jesteś ożywiony. I jest też taka, co pasuje do rozpaczy". W Dzikich detektywach jest obszerny fragment o tym, jak w zależności od naszej wewnętrznej pogody różnie dobieramy lektury. Co innego przeczytamy z chęcią, gdy jesteśmy pewni, że z dnia na dzień nie nastąpią w naszym życiu zaskakujące zwroty akcji. Inaczej, i co innego, czytamy, gdy głowy wypełniają troski, a serca - zamęt. Może jedną z nielicznych książek, które pasują do obu stanów, są "Dzicy detektywi". Czy jest to literatura na czas spokoju? Tak. Czy jest to lektura dla rozgorączkowanych? Nie tylko. O podróżach i poszukiwaniach poetów wyruszających na wyprawy krótkie i zajmujące całe życie czyta się tu relacje wielu różnych osób. Inne ściany, wiele głosów - sprzyjają i umysłom wyciszonym, i rozproszonym.

Jednym i drugim przypaść też może do gustu poezja Pablo Nerudy. Márquez określił go mianem "największego poety XX wieku wszystkich języków". Borges dodał: "Był wyjątkowo podłym człowiekiem i wyjątkowo dobrym poetą". Przynajmniej zgadzali się w tym aspekcie najbardziej istotnym dla nas, czytelników. "Moja miłości odnaleźliśmy się spragnieni i wypiliśmy wszystką wodę i krew odnaleźliśmy się głodni pogryźliśmy się tak jak gryzie ogień zostawiając w nas rany. Ale zaczekaj na mnie, Zachowaj swoją słodycz. Ja także dam Ci różę". Hm.

O odnajdywaniu wspominał też inny chilijski autor - pisarz i reżyser Luis Sepúlveda. "... i odnaleźli drewno do budowy swoich domów, (...) wytrawne wino do snucia nowych marzeń i ziemię, która powiedziała im: nasze miejsce jest tam, gdzie nam dobrze".  Czy można to lepiej ująć? Warto sprawdzić w powieściach i reportażach Sepúlvedy, w jego autobiograficznej prozie Podróż do świata na końcu świata i Express Patagonia, w mikropowieściach parodiujących tradycyjne schematy czarnego kryminału oraz w zbiorze opowiadań Przegapienia.

Tak, pamiętam, że z Chile pochodzi też Isabel Allende. Jednak chyba się bez niej i jej Domu duchów dziś świetnie obejdziemy.

A bez kogo się nie obejdzie? Jakich pisarzy pochodzących z Chile nie wolno Waszym zdaniem przegapić? 

Fot. przedstawia Pablo Nerudę i pochodzi z Wikipedii. 

____________________________________________
Przeczytaj także:

Nie tylko Umberto Eco
Literatura nigeryjska: od czego zacząć?