Ostatnia przewodniczka

czytane w oryginalne w formie egzemplarza recenzenckiego od wydawnictwa Penguin General UK.

nie ukrywam, jestem w szoku widząc negatywne i kiepskie recenzje tej książki, bo jest to jedna z moich ulubionych książek.

jeśli szukasz mocnej, emocjonalnej książki, właśnie ją znalazłeś. z okładki mogłoby się wydawać, że książka jest urocza i piękna. i jest ona piękna, ale też rozrywająca serce.

czytane w oryginalne w formie egzemplarza recenzenckiego od wydawnictwa Penguin General UK.

nie ukrywam, jestem w szoku widząc negatywne i kiepskie recenzje tej książki, bo jest to jedna z moich ulubionych książek.

jeśli szukasz mocnej, emocjonalnej książki, właśnie ją znalazłeś. z okładki mogłoby się wydawać, że książka jest urocza i piękna. i jest ona piękna, ale też...

Dawno nie byłam w bibliotece. Tyle domowych książek czeka na przeczytanie, że nie było po drodze.

Zapytałam bibliotekarkę co poleca. Poleciła "Ostatnią przewodniczkę". Nie zrozumiałyśmy się wcale. Nic a nic.

Płaski język, narracja (czy coś na jej kształt) tak rachityczna, że z czasem traci się siłę do przewracania kartek, a do tego cherlawa fabuła. Tego się nie da czytać bez pewnego rodzaju skonfundowania. Po pierwsze, że zostało wydane, po drugie przetłumaczone, po trzecie i kolejne: przegadane, tkliwe, błahe.

Sam temat wydawał się mieć potencjał, ale był wybrzmiał on w pełni i został zauważony potrzebny był pomysł i talent. I jednego i drugiego zabrakło.

Autorka postanowiła opowiedzieć o doulach śmierci, osobach, które towarzyszą umierającym w ostatnich chwilach ich życia. Opowiada to poprzez odniesienie do jednostkowej historii Clover Brooks, dziewczyny wcześnie osieroconej przez rodziców. Zawodowo zajmuje się ona oswajaniem śmierci, zapewnianiem spokoju w tych ostatnich chwilach. Pełna niepewności, strachu przed ludźmi żyjącymi, introwertyczna, samotna Clover poznaje nową sąsiadkę, której historia życia i miłości otwiera bohaterkę na nowe doznania.

Co kilka stron czuć mądrości w stylu Paulo Coelho. Proza ta zieje nudą i bylejakością. Szkoda czasu.

Dawno nie byłam w bibliotece. Tyle domowych książek czeka na przeczytanie, że nie było po drodze.

Zapytałam bibliotekarkę co poleca. Poleciła "Ostatnią przewodniczkę". Nie zrozumiałyśmy się wcale. Nic a nic.

Płaski język, narracja (czy coś na jej kształt) tak rachityczna, że z czasem traci się siłę do przewracania kartek, a do tego cherlawa fabuła. Tego się nie da czytać...

Ocena tylko ze względu na ostatnią stronę :)

Ocena tylko ze względu na ostatnią stronę :)

Książkę omówiono w fachowej publikacji medycznej , dostępnej pod https://doi.org/10.32388/3R48VM

Książkę omówiono w fachowej publikacji medycznej , dostępnej pod https://doi.org/10.32388/3R48VM

moja ocena tej książki - dobra. Temat bardzo ważny ale dość płasko opisany. Wątek życia bohaterki nawet wciągający niestety to co najważniejsze miało być czyli śmierć i przygotowanie do niej dla mnie lekko potraktowany. Mój zysk to wiedza, ze jest taki zawód jak doula śmierci.

moja ocena tej książki - dobra. Temat bardzo ważny ale dość płasko opisany. Wątek życia bohaterki nawet wciągający niestety to co najważniejsze miało być czyli śmierć i przygotowanie do niej dla mnie lekko potraktowany. Mój zysk to wiedza, ze jest taki zawód jak doula śmierci.

po obiecującym początku nieco zawodzi. Potencjał na świetną opowieść i zamiast jednej historii przewodniej (Claudia) można było pozbierać kilka mini-opowiastek o ludzkim odchodzeniu i ostatnich chwilach

po obiecującym początku nieco zawodzi. Potencjał na świetną opowieść i zamiast jednej historii przewodniej (Claudia) można było pozbierać kilka mini-opowiastek o ludzkim odchodzeniu i ostatnich chwilach

Zawiodłam się. Spodziewałam się rozważań bliskich filozofii i etyki, a zetknęłam się nieomal z romansem. Tkliwym i przegadanym. Miarą banalności niech będzie "złota myśl" autorki: Sekretem pięknej śmierci jest piękne życie.

Zawiodłam się. Spodziewałam się rozważań bliskich filozofii i etyki, a zetknęłam się nieomal z romansem. Tkliwym i przegadanym. Miarą banalności niech będzie "złota myśl" autorki: Sekretem pięknej śmierci jest piękne życie.

Historia bardzo nostalgiczna.
Poruszająca tematy śmierci , radzenia sobie z nią bądź wręcz przeciwnie nie radzenia. Dająca wiele do myślenia i poruszająca najczulsze struny.
Wzruszająca,pokazująca jak krucha jest ludzka egzystencja .
Jak łatwo żałować życia i jak ciężko je naprawić .
Przypadek naszej douli pokazuje i że za życia można być martwym . Nie czuć, nie przeżywać tylko być .
To bardzo wartościowa pozycja ,warta przeczytania.
Z bohaterami różnymi ,wyjątkowymi i wartymi zapamiętania .
Sama historia również na długo pozostanie w pamięci .
I choć nie czyta się jej lekko to warto poświęcić jej kilka wieczorów, bo książkę wartościowych w morzu pozycji trudno wyłowić .

Historia bardzo nostalgiczna.
Poruszająca tematy śmierci , radzenia sobie z nią bądź wręcz przeciwnie nie radzenia. Dająca wiele do myślenia i poruszająca najczulsze struny.
Wzruszająca,pokazująca jak krucha jest ludzka egzystencja .
Jak łatwo żałować życia i jak ciężko je naprawić .
Przypadek naszej douli pokazuje i że za życia można być martwym . Nie czuć, nie przeżywać...