Kiedy byliśmy sierotami

"Kiedy byliśmy sierotami" to podobno jedna ze słabszych książek Kazuo Ishiguro, mówi się, że sam Noblista wypowiada się o niej dość krytycznie. Nie do końca jednak mogę się z tym zgodzić, dla mnie jedynym nieporozumieniem w wykonaniu Ishiguro pozostaje "Pogrzebany olbrzym".
Z Ishiguro mam tak, że nie jest dla mnie ważne o czym pisze, bo to jak pisze zaćmiewa wszystko inne (przemilczę tutaj kwestię "Pogrzebanego olbrzyma", udajmy, że ta książka nie istnieje). Jego styl to dla mnie prawdziwa uczta. Bardzo formalny, wręcz staroświecki, z długimi zdaniami, z długimi opisami pozornie nieistotnych zdarzeń, które nie nudzą, a stanowią kwintesencję jego powieści. Czy jeśli ktoś tak pisze, pewne niedociągnięcia fabularne mogą mieć jakiekolwiek znaczenie?
"Kiedy byliśmy sierotami" to opowieść o brytyjskim detektywie, który dzieciństwo spędził w Szanghaju. Po zniknięciu rodziców chłopak wraca do Anglii, by wrócić do krainy dzieciństwa jako dorosły mężczyzna, w przededniu wybuchu II wojny światowej.
Trudno jednoznacznie wskazać, z jakim gatunkiem mamy do czynienia. Jest zagadka kryminalna, ale nie jest to kryminał, jest wątek miłosny, ale nie jest to romans. Bardzo przypadła mi do gustu ta niejednoznaczność, a jeszcze bardziej niezwykle subtelne niedopowiedzenia, książka pozostawia szerokie pole do interpretacji i zastawia na czytelnika wiele pułapek.
Nie powinna to być książka pierwszego wyboru jeśli chodzi o prozę Kazuo Ishiguro. Jeśli jednak już się w niej rozsmakujecie, czytajcie i to.

"Kiedy byliśmy sierotami" to podobno jedna ze słabszych książek Kazuo Ishiguro, mówi się, że sam Noblista wypowiada się o niej dość krytycznie. Nie do końca jednak mogę się z tym zgodzić, dla mnie jedynym nieporozumieniem w wykonaniu Ishiguro pozostaje "Pogrzebany olbrzym".
Z Ishiguro mam tak, że nie jest dla mnie ważne o czym pisze, bo to jak pisze zaćmiewa wszystko inne...

Zupełnie nie przekonuje mnie styl pisarski Ishiguro. Opisy przeszłości są dla mnie zbyt wnikliwe i wszystko ciągnie się niczym długi nudny dzień w szkole, kiedy trzeba po prostu "przemęczyć się" z nie do końca interesującymi treściami. Fabuła mnie nie wciągnęła, a uwagi nie było na co przenieść, bo w samym języku też nie ma fajerwerków.

Może do 3 razy sztuka, ale jak na razie 2 przeczytane przeze mnie powieści oceniam raczej na minus.

Zupełnie nie przekonuje mnie styl pisarski Ishiguro. Opisy przeszłości są dla mnie zbyt wnikliwe i wszystko ciągnie się niczym długi nudny dzień w szkole, kiedy trzeba po prostu "przemęczyć się" z nie do końca interesującymi treściami. Fabuła mnie nie wciągnęła, a uwagi nie było na co przenieść, bo w samym języku też nie ma fajerwerków.

Może do 3 razy sztuka, ale jak na...

Książkę czyta się bardzo dobrze. Świat dziecka opisany wnikliwie, z jego marzeniami i lękami ma w sobie dużo uroku. Wątek przyjaźni z dzieciństwa jest dla mnie jej najmocniejszym punktem. Środowisko przedstawione w sposób przekonujący. Czytając o wojnie opiumowej ma się wrażenie, że uczestniczymy w czymś ważnym, jednak to wrażenie ustępuje prywatnemu charakterowi śledztwa. Zbliżając się do końca czułam rozczarowanie i irytację. Pierwszym zgrzytem była dla mnie scena, w której detektyw wysuwa swoje roszczenia do porucznika w zrujnowanym wojną komisariacie, a ten wykazuje się niemal służalczą postawą, jedyny sprzeciw wyraża niechcąc oddać ostatnich ludzi dla prywatnych celów detektywa. Komicznie prezentuje się jego wiara w ratowanie tej części świata i postrzeganie własnej pozycji społecznej. Spotkania po latach, których czytelnik wyczekuje na równi z bohaterem okazują się rozczarowujące. Kluczowe zdarzenia z przeszłości tłumaczone są żądzą posiadania kobiety, co diametralnie sprowadza fabułę do parteru. Autor umiejętnie buduje napięcie, stwarza zagadkowy świat, aby roztrwonić je w ostatnich rozdziałach. Wielka szkoda.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Świat dziecka opisany wnikliwie, z jego marzeniami i lękami ma w sobie dużo uroku. Wątek przyjaźni z dzieciństwa jest dla mnie jej najmocniejszym punktem. Środowisko przedstawione w sposób przekonujący. Czytając o wojnie opiumowej ma się wrażenie, że uczestniczymy w czymś ważnym, jednak to wrażenie ustępuje prywatnemu charakterowi śledztwa....

Nie wiem co napisać. Albo mam kryzys wieku średniego, albo Kazuo mnie tym razem pokonał. Kiedy byliśmy sierotami to powieść, której nie potrafię jednoznacznie ocenić. Spróbuję podejść do tematu detalicznie.

Pierwsza część podobała mi się bardzo: dzieciństwo bohatera spędzane w Szanghaju to popis takiego stylu, za jaki Ishiguro uwielbiam: gawędziarskiego, obrosłego dygresjami, popadającego w retrospekcje od retrospekcji. To Ishiguro-komandos, a polem jego walki jest czasoprzestrzeń. Niby jesteśmy tutaj, ale chwilę później cofamy się o kilka tygodni by przeskoczyć do teraźniejszości, ale tylko na chwilę, bo oto już następny wypad na terytorium wroga, może dla odmiany parę miesięcy wstecz. Ishiguro-komandos dyktuje warunki starcia, ani na chwilę nie traci inicjatywy i ciągle myli przeciwnika zwodami i złudnym spokojem historii. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, to jednak czyta się to wybornie. I widać doskonały umysł, który za tym stoi. Bo, co tu dużo gadać, kiepski umysł by nie podołał temu rollercoasterowi.

Mniej więcej w połowie książki (a niewykluczone, że jednak w-mniej-niż-więcej-połowie) coś się dzieje. Zmieniamy rejestr. Bohater, już nie chłopiec, wiedzie swoje dorosłe życie w Anglii i… tutaj już się gubię, bo nie wszystko zrozumiałem. Odkleiłem się. Bo - spojery, ale takie lekkawe - bohater poznaje kobietę, odnosi sukces zawodowy, sprowadza sobie dziecko (z katalogu wysyłkowego... no, nie do końca, ale uznajmy, że żart całkiem git) i wreszcie rusza do Szanghaju by w gorącym 1937 roku ratować świat lub ewentualnie swoich rodziców. Ach, zapomniałem wspomnieć, że bohater jest sierotą? Cóż, chyba podłapałem styl Ishiguro: w każdym razie akt osierocenia wydarzył się jeszcze w pierwszej części opowieści. I jest to w pewnym sensie akt kreacji całej historii. Wróćmy jednak do przyszłości: dzieje się tutaj multum, ale nijak nie da się tego ulokować w wehikule realistycznej narracji. Miałem wrażenie jakiejś baśniowości łamane przez absurdu, bowiem im bardziej wydarzenia przyśpieszały, im mocniej się opowieść rozkręcała, tym bardziej to wszystko było jakieś dziwne - z na maksa wywalonym w kosmos finałem wojennym. Niestety, część druga mnie odbiła od swojego pancerza. Nie zagłębiłem się w nią dość mocno, widać miecz mego umysłu się stępił. Trochę nawet przelatywałem wzrokiem, mając przy tym wrażenie pewnego znudzenia.

I jest jeszcze część trzecia. Krótka, wieńcząca dzieło. Dzieje się już po wojnie. Jest smutna, ale w owym smutku autentyczna. Zatraciło się wrażenie absurdalności, znowu czułem ziemię pod nogami. Nawet zdążyłem się wzruszyć, bo to podsumowanie życia bohatera, takie lekkie, niby pozbawione ciężkości miało w sobie wielki ciężar gatunkowy.

Na koniec jeszcze jedna rzecz, która mnie zastanawia: tytuł. Sprawdziłem. W języku Szekspira brzmi on tak samo jak w języku Kochanowskiego, znaczy tłumacz nie spaprał roboty. Czemu zatem autor zatytułował powieść w taki a nie inny sposób? Kiedy byliśmy sierotami. Czy można przestać być sierotą? Mam wrażenie, że ten tytuł jest ważny. A książka sama w sobie bardzo dobra, acz przez drugą część nie tak dobra jak być mogła.

Nie wiem co napisać. Albo mam kryzys wieku średniego, albo Kazuo mnie tym razem pokonał. Kiedy byliśmy sierotami to powieść, której nie potrafię jednoznacznie ocenić. Spróbuję podejść do tematu detalicznie.

Pierwsza część podobała mi się bardzo: dzieciństwo bohatera spędzane w Szanghaju to popis takiego stylu, za jaki Ishiguro uwielbiam: gawędziarskiego, obrosłego...

Jest to moja druga przeczytana książka tego autora. Fabuła interesująca do tego stopnia że trudno było mi się od jej czytania oderwać. Styl lekki i przyjemny.
Na pewno sięgnę po kolejne książki tego autora.

Jest to moja druga przeczytana książka tego autora. Fabuła interesująca do tego stopnia że trudno było mi się od jej czytania oderwać. Styl lekki i przyjemny.
Na pewno sięgnę po kolejne książki tego autora.

Bardzo przyjemny styl pisania. Osobiście wczułam się bezproblemowo w bohatera i jego uczucia.

Bardzo przyjemny styl pisania. Osobiście wczułam się bezproblemowo w bohatera i jego uczucia.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony początek mnie zaciekawił, trzymał w napięciu, jednak potem co raz częściej odczuwałam znudzenie i zmęczenie książka. Końcówka moim zdaniem w ogóle nie pasowała do reszty książki, była pośpieszna i dziwnie zakończona. Całość była pięknie napisana, bardzo spodobał mi się styl pisania autora. Główny bohater zachowywał się czasami jak rozwydrzone dziecko i nie mogłam go znieść. Dziwiło mnie też zachowanie jego rozmówców kiedy on zachowywał się tak dziecinnie. Bardzo mi szkoda tego jak zakończyła się ta książka, bo moim zdaniem to zmarnowany potencjał.

Nie mniej jednak jestem ciekawa innych dzieł tego autora i w niedalekiej przyszłości na pewno przeczytam coś z jego twórczości. Jestem pewna, że nie każdemu przypadnie do gustu styl tego autora z racji wolno rozwijającej się akcji.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony początek mnie zaciekawił, trzymał w napięciu, jednak potem co raz częściej odczuwałam znudzenie i zmęczenie książka. Końcówka moim zdaniem w ogóle nie pasowała do reszty książki, była pośpieszna i dziwnie zakończona. Całość była pięknie napisana, bardzo spodobał mi się styl pisania autora. Główny bohater zachowywał się...

Barwna historia, pełna urwanych ale przejmujących wątków
Do pewnego momentu wydawała się ciekawa, ale gdzieś od połowy przeczuwałam, że nie mam co liczyć na zakończenie jakiego bym chciała

Barwna historia, pełna urwanych ale przejmujących wątków
Do pewnego momentu wydawała się ciekawa, ale gdzieś od połowy przeczuwałam, że nie mam co liczyć na zakończenie jakiego bym chciała

Czytając komentarze zauważyłam, że nie tylko ja miałam przypuszczenie, że bohater okaże się pacjentem zakładu dla umysłowo chorych i wszystko dzieje się w jego umyśle. Chwilami zastanawiałam się, czy cała fabuła nie okaże się jednym ze scenariuszy zabawy w detektywa, w którą bohater bawił się z przyjacielem, gdy miał 10 lat, bowiem jego zachowanie, stosunek do innych ludzi, podejście do sprawy, wyobrażenia na swój temat są właśnie na poziomie dziesięciolatka.

Ostatecznie wysnułam teorię, że psychika głównego bohatera nie rozwinęła się prawidłowo, że utknął on na pewnym etapie rozwoju. Opieram ją na jego rozmowie z pułkownikiem, ukazanej w jednym z ostatnich rozdziałów książki:
"-Nasze dzieciństwo wydaje się teraz takie odległe (…). Jedna z japońskich poetek, dama dworu, napisała kiedyś, jakie to smutne. Napisała, że gdy dorastamy, nasze dzieciństwo staje się dla nas obcym krajem.
-No cóż, pułkowniku, dla mnie z pewnością nie jest to obcy kraj. Pod wieloma względami mieszkałem w nim przez całe życie. Dopiero teraz zaczynam go opuszczać".

Być może autorowi chodziło o ukazanie zgubnego wpływu wychowywania pod kloszem, to miałoby ręce i nogi. Ogólnie powieść ma dobre momenty, głównego bohatera jeszcze idzie znieść, ale to czego nie potrafię wybaczyć to tanie chwyty fabularne, prymitywne zagrywki, które mają poruszyć czytelnika, a w rzeczywistości wywołują niesmak i zażenowanie. Najgorszym z nich jest wyjaśnienie historii matki. Nie polecam.

Czytając komentarze zauważyłam, że nie tylko ja miałam przypuszczenie, że bohater okaże się pacjentem zakładu dla umysłowo chorych i wszystko dzieje się w jego umyśle. Chwilami zastanawiałam się, czy cała fabuła nie okaże się jednym ze scenariuszy zabawy w detektywa, w którą bohater bawił się z przyjacielem, gdy miał 10 lat, bowiem jego zachowanie, stosunek do innych ludzi,...

Nie jest to, jak napisano na okładce, ani historia detektywistyczna, ani thriller polityczny, czy wspomnienie dzieciństwa, ale wątki z życia w cieniu straty, osamotnieniu. Motyw tajemnicy to raczej pretekst, żeby opowiedzieć o poszukiwaniu swojego miejsca, korzeni, przynależności. Powieść jest dobrze napisana, szczególnie podobały mi się szerokie marginesy niedopowiedzeń, puste przestrzenie, niejednoznaczne retrospekcje. Właśnie te pobocza skłoniły mnie do refleksji bardziej niż momentami dramatyczna fabuła.
Niestety zabrakło mi w książce jakiejś równowagi, połączenia między historią bohatera a nastrojem opowiadania, tak żeby przekonująco wybrzmiała myśl o złudności obrazu przeszłości, wartości uczuć czy podsumowania: "czas nas uczy pogody". Ogólne wrażenie - w całości powieść, mimo eleganckiego warsztatu, intrygujących elementów trochę się rozmyła. Lektura była tylko przyjemna.

Nie jest to, jak napisano na okładce, ani historia detektywistyczna, ani thriller polityczny, czy wspomnienie dzieciństwa, ale wątki z życia w cieniu straty, osamotnieniu. Motyw tajemnicy to raczej pretekst, żeby opowiedzieć o poszukiwaniu swojego miejsca, korzeni, przynależności. Powieść jest dobrze napisana, szczególnie podobały mi się szerokie marginesy niedopowiedzeń,...