Najstarszy

Eeee słuchajcie, w porownaniu z Eragonem to klasa, bez porównania w sumie też. Nie wiem, czy od czasu pierwszej części tak się poprawiło Paoliniemu pióro, czy od 2021, czyli od rereadu Eragona, przeczytałam tyle złych książek fantasy (a może jedno i drugie?),ale Najstarszy naprawdę buja, dobrze się czyta, raczej nie ma dłużyzn. Podobały mi się wszystkie wątki. Rorana, którego doceniam dużo bardziej niż kiedyś, to naprawdę mocno szary moralnie bohater, który woli być dobrym człowiekiem, ale jak ma jakiś cel, to wzruszy ramionami i zrobi co trzeba. Eragon, który nicholery nie jest Garym Stu, bardzo widzimy jak jest niedojrzały, że jego zauroczenie Aryą jest młodzieńczym zadurzeniem i narrator nie próbuje nam wmówić że jest inaczej (swoją drogą Arya jest strasznie super, jej reakcje typu popatrzyła/odpowiedziała jednym zdaniem i sobie poszła były wspaniałe),a jednocześnie wiemy, że to generalnie dobry chłopak.
Saphira jest bardziej lubialna niż jej jeździec, pewnie przez poczucie humoru, ale też jeszcze z niej nastolatka. Wątek Nasuady to z kolei w sumie wątek Elvy - i to jak mroczna jest historia tej dziewczynki-kobiety to przechodzi pojecie, serio jest to świetne.

Eeee słuchajcie, w porownaniu z Eragonem to klasa, bez porównania w sumie też. Nie wiem, czy od czasu pierwszej części tak się poprawiło Paoliniemu pióro, czy od 2021, czyli od rereadu Eragona, przeczytałam tyle złych książek fantasy (a może jedno i drugie?),ale Najstarszy naprawdę buja, dobrze się czyta, raczej nie ma dłużyzn. Podobały mi się wszystkie wątki. Rorana,...

Bardzo przyjemna książka. Osobiście polecam.

Bardzo przyjemna książka. Osobiście polecam.

Świetna kontynuacja „Eragona”. Czytało mi się tak dobrze jak pierwszą część. Bardzo dobry pomysł autora z przedstawieniem akcji z perspektywy kilku bohaterów. Polecam :D

Świetna kontynuacja „Eragona”. Czytało mi się tak dobrze jak pierwszą część. Bardzo dobry pomysł autora z przedstawieniem akcji z perspektywy kilku bohaterów. Polecam :D

Była okey tylko zmiana perspektywy mnie niebprzekonywala

Była okey tylko zmiana perspektywy mnie niebprzekonywala

Bardzo udana kontynuacja „Eragona". Tym razem sporą część książki zajmuje szkolenie Eragona w królestwie elfów, gdzie poznajemy mądrego mistrza Oromisa. Ta podróż Eragona wzbogaci intelektualnie czytelników. Paolini stosuje w tej części po raz pierwszy narrację prowadzoną z perspektyw różnych bohaterów, m.in. Rorana - nie zniechęcajcie się pierwszymi stronami, gdy zamiast o Eragonie czytamy o jego kuzynie; przed Roranem bowiem wielka przygoda. No i oczywiście na końcu książki czeka nas wyczekiwane starcie, gdzie natrafimy na wstrząsający (choć można się było go domyślić) plot twist.

Bardzo udana kontynuacja „Eragona". Tym razem sporą część książki zajmuje szkolenie Eragona w królestwie elfów, gdzie poznajemy mądrego mistrza Oromisa. Ta podróż Eragona wzbogaci intelektualnie czytelników. Paolini stosuje w tej części po raz pierwszy narrację prowadzoną z perspektyw różnych bohaterów, m.in. Rorana - nie zniechęcajcie się pierwszymi stronami, gdy zamiast o...

Niby lepsza niż poprzednią część, ale jednak nie do końca.
Więcej tu zgłębienia się w nacje, religię, terytorium oraz panujące zasady.
Wprowadzenie narracji innych bohaterów dodało trochę tempa historii ALE...
Mimo opisów brak w tym wszystkim emocji. Brak napięcia, które zasiewa ciekawość w czytelniku. Czegoś mi brakuje, nie wiem czy to kwestia mnie, czy inni też bez większego poruszenia przeczytali tą książkę. Osobiście lubię obrazowe i rozbudowane opisy, jednak w tej książce pobudzenia wyobraźni zabrakło...

Niby lepsza niż poprzednią część, ale jednak nie do końca.
Więcej tu zgłębienia się w nacje, religię, terytorium oraz panujące zasady.
Wprowadzenie narracji innych bohaterów dodało trochę tempa historii ALE...
Mimo opisów brak w tym wszystkim emocji. Brak napięcia, które zasiewa ciekawość w czytelniku. Czegoś mi brakuje, nie wiem czy to kwestia mnie, czy inni też bez...

W drugiej części już od samego początku zachodzą duże zmiany, nie tylko w fabule. Widać, że Paolini trochę dojrzał i doszlifował swój styl pisania. Autor zwrócił większą uwagę na świat przedstawiony. Wyjaśnił, jakie zasady panują w krainie, jakie żyją w niej rasy, jakie są ich zwyczaje, poglądy, religie. Wreszcie poważnie rozbudował wymyślony przez siebie świat i udzielił tym samym odpowiedzi na mnóstwo pytań. Ogromny plus za pomysłowość i cierpliwość przy wymyślaniu kilku różnych kultur.

W tej części możemy spotkać się również z podwójną narracją, dzięki czemu przybliżone nam zostały losy kuzyna Eragona – Rorana, podczas gdy powrócił on do wioski Carvahal. Od tego momentu możemy śledzić dwie bardzo ze sobą powiązane historie, które toczą się w tym samym czasie, ale w różnych miejscach.

Pojawia się wiele wątków militarnych, wszelkich powiązań z wojskiem i strategią wojenną. Jest dużo ofiar, krwi, ran, a opisy walk są strasznie realistyczne. Lekki i nieśmiały wątek miłosny, który mogliśmy zaobserwować w tomie pierwszym tej serii, przerodził się w dosyć śmiały. Eragon już nie boi się wyznać swoich uczuć. Zmienia się i dojrzewa. Dzieje się więcej i dużo rzeczy nas zaskakuje. Książka lepsza od pierwszej części.

W drugiej części już od samego początku zachodzą duże zmiany, nie tylko w fabule. Widać, że Paolini trochę dojrzał i doszlifował swój styl pisania. Autor zwrócił większą uwagę na świat przedstawiony. Wyjaśnił, jakie zasady panują w krainie, jakie żyją w niej rasy, jakie są ich zwyczaje, poglądy, religie. Wreszcie poważnie rozbudował wymyślony przez siebie świat i udzielił...

Książka dobra , ale nie zachwyca jakoś tak bardzo niż pierwsza część.

Książka dobra , ale nie zachwyca jakoś tak bardzo niż pierwsza część.

Bardzo dobra kontynuacja serii; nie zawiodła, a wręcz okazała się jeszcze lepsza niż pierwsza część. Książka wciąga i sprawia, że chce się dalej czytać, żeby poznać losy Eragona.

Bardzo dobra kontynuacja serii; nie zawiodła, a wręcz okazała się jeszcze lepsza niż pierwsza część. Książka wciąga i sprawia, że chce się dalej czytać, żeby poznać losy Eragona.

Drugi tom przygód Eragona znacznie lepiej mi siadł niż część pierwsza. Widać że po słabym wstępie Paolini powoli się rozkręca, rozbudowując intrygę związaną z powstaniem przeciwko złemu królowi Galbatorixowi. Większy nacisk kładzie się tutaj na postaci drugoplanowe: Rorana, który organizuje pospolite ruszenie w wiosce Eragona, by stawić czoła żołnierzom króla. Murtagha porwanego przez Galbatorixa czy chociażby ukochanej Eragona.

W drugim tomie więcej się dzieje, sceny są bardziej dynamiczne i lepiej opisane, nie ma niepotrzebnego chaosu, przydługich opisów czy sztucznych dialogów. Eragon jako bohater też nieco dojrzewa w tym tomie, przez co lubię go nieco bardziej, ale nadal nie na tyle by się nim zachwycać xD

Dlatego że widzę progres w kolejnym tomie, to oceniam Najstarszego na mocną 7.

Drugi tom przygód Eragona znacznie lepiej mi siadł niż część pierwsza. Widać że po słabym wstępie Paolini powoli się rozkręca, rozbudowując intrygę związaną z powstaniem przeciwko złemu królowi Galbatorixowi. Większy nacisk kładzie się tutaj na postaci drugoplanowe: Rorana, który organizuje pospolite ruszenie w wiosce Eragona, by stawić czoła żołnierzom króla. Murtagha...